ஓர் இரவு ( நாடகம்)      

- அறிஞர் அண்ணா

நாடக உறுப்பினர்கள்:

சேகர் - டாக்டர், சுசீலாவின் காதலன்.

சுசீலா - கருணாகரத் தேவரின் மகள்.

கருணாகரத் தேவர் - சுசீலாவின் தந்தை ஜெகவீரனிடம் சிக்கியிருக்கும் இரகசியத்துக்காக நடுங்குபவர்.

ஜெகவீரன் - கருணாகரத் தேவரின் மைத்துனன் . தேவரை ஆட்டிப்படைக்கும் கிராதகன்.

சொர்ணம்- கருணாகரத் தேவரால் கைவிடப்பட்ட அபலை.

ரத்னம் - சொர்ணத்தின் மகன், காலக் கொடுமையால் திருடனாக மாறியவன்.

பவானி - சுசீலாவின் தாய்.

மற்றும் மாரி, மன்னார், மருதூர் மிட்டாதாரர், தோட்டக்காரன், வைத்தியர், சீமான், வேதம், ஆறுமுகம் ஆகியோர்.

--------------

காட்சி -1

திரை விலகியதும் அந்திவானம் நிலவு உதயமானதும் தாமரை மூடிக்கொள்வது. அல்லி உதயமானதும் மலர்வது. தொலைவில் கீதம் கேட்கிறது.

------------

காட்சி -2

இடம் :- ஒரு மாளிகை

உட்புறம். இருப்போர் :- பெண், ஆடவன்.

(ஒரு பெண் அலங்காரம் செய்து கொள்கிறாள். அவள் கணவன், மெல்ல ஓசைப்படாமல் வருகிறான். அவள் காணாத சமயமாகப் பார்த்து. தலையில் சூடிக்கொள்ள வைத்திருந்த மல்லிகையை மறைத்துவிட்டு , ஏது மறியாதவன் போலிருந்து விடுகிறான். அவள் மல்லிகையைத் தேடுகிறாள். அவனுடைய குறும்புப் பார்வையிலிருந்து விஷயத்தைத் தெரிந்து கொள்கிறாள்.)

அவள் : ஏமாற்றுவதிலே , உங்களுக்கு ஈடு. யாரும் கிடையாது.

அவன் : நான் சொன்னபடி வந்துவிட்டேனே. ஏமாற்ற வில்லையே.

அவள் : போதும் விளையாட்டு, கொடுங்கள்.

அவன் : ஆஹா! கண்ணே! நானே கொடுக்க வேண்டு மென்று தான் ஆவலாக இருந்தேன்; நீயே கேட்கும் போது என் ஆனந்தம் இரட்டிப்பு அல்லவா ஆகும். (முத்தமிடச் செல்கிறான்)

அவள் : நான், இதுவா கேட்டேன்?

அவன் : வேறு எதைக் கேட்டாய்?

அவள் : மல்லி.

அவன் : வாங்கி வரவில்லையே.

அவள் : (அவன் கன்னத்தில் வேடிக்கையாக இடித்து) கொடுங்கள், எப்போதும் விளையாட்டுதான், குழந்தை போல்.

அவன் : (வானத்தைக் காட்டி ) அதோ பார், மல்லிகைத் தோட்டம் வா! மாடிக்கு (இருவரும் செல்கின்றனர்)

------------

காட்சி -3

இடம்:- மற்றோர் மாளிகை.

இருப்போர் - தாய், சிறுமி

(தாய், சற்று சோகமாகக் காணப்படுகிறாள். சிறுமி அவளிடம் வந்து, கைபிடித்து இழுத்து.....)

சிறுமி : அம்மா! மாடிக்குப் போகலாம் வாம்மா . சந்தமாமாவைப் பார்க்கலாம், வா!

தாய் : கோதி ! தொல்லை கொடுக்காதே. எனக்கு உடம்பு சரியில்லை .

சிறுமி : போம்மா. புளுகு. நேத்து நீயே சொன்னாயே, மாடியிலே போயி நிலாவைப் பார்த்துகிட்டே இருந்தா ரொம்பச் சந்தோஷமா இருக்கும்னு. அப்பா கூட சிரிச்சாங்களே. இன்னக்கி மட்டும் நிலா அழகா இல்லையா?

தாய் : (குழந்தையை மார்புரத் தழுவிக்கொண்டு ) கண்ணல்லவா! எனக்கு இன்று நிலவு பிடிக்கலே, நீ மட்டும் வேண்டுமானா போய் மாடியிலே விளையாடு கண்ணு.

சிறுமி : மாட்டேன் போ. நான் கூப்பிட்டா வருவாயா? அப்பா கூப்பிட்டா வருவே. வரட்டும், வரட்டும், அப்பா கிட்டச் சொல்றேன்.

தாய் : அப்பா! நல்ல அப்பா ! நிலா எவ்வளவு அழகாக இருந்தா அவருக்கு என்ன? அந்தந்தக் குடும்பத்திலே, ஆனந்தமாக இருக்கிறாங்க. அவருக்கு ஏதடி கண்ணே அதிலே நினைப்பு. அவர் இன்னேரம் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறாரோ!

சிறுமி : எங்கேம்மா போனாரு அப்பா? ஏம்மா இன்னும் வரலே?

தாய் : (பெருமூச்சுடன் ) அவரா? அவருக்குத்தான் அந்தப் பாவி ராஜு, சொக்குப் பொடி போட்டுவிட்டானே . அலைகிறார் அவன் கூடச் சேர்ந்து கொண்டு.

--------------

காட்சி -4

இடம் :- பாதை.

இருப்போர்:- ராஜு, கோபால், புதியவர்.

(கிண்டி ரேஸ் புத்தகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டு, ராஜூ பேசுகிறான். கோபால் கவலையுடன் இருக்கிறான்.]

ராஜு : கோபால்! நாளைக்குக் கட்டாயம் தக்தீர், வின் அடிக்குது. எவ்வளவு பணம் வேண்டுமானாலும் கட்டு. இந்தத் தடவை, வின் கட்டாயம்.

கோபால் : ராஜூ! உன் பேச்சைக் கேட்டுப் போன வாரம் தக்தீர் மேலே ஆறு வின் டிக்கட் எடுத்தேன். (பெருமூச்சு)

ராஜா : (சிகரெட் பற்ற வைத்துக் கொண்டு) அதற்கு என்னடா செய்வது? இந்தத் தடவை கட்டாயம், தக்தீர்தான் அடிக்கும். சந்தேகமே வேண்டாம்.

(இதைக் கேட்டுக்கொண்டே அங்கு வந்து சேர்ந்த புதியவர்)

புதியவர் : யாரப்பா உங்களை ஏமாற்றிவிட்டது? தக்தீர், பிளேசுக்குக்கூட வராதே. இந்தத் தடவைவின் அடிக்கப் போவது நாட்டி மெயிட். யாரிடமும் சொல்லிவிட வேண்டாம். நாட்டி மெயிட் ஜெயிக்கும் என்று நமக்கு, ஜாக்கி ஜான்சன் சொன்னான். நமக்கு அவன் ரொம்பச் சிநேகிதம்.

கோ : ஏன் சார் ! நாட்டி மெமிட் கட்டாயம் வருமா? நம்பிக் கட்டலாமா சார். சார் எனக்கு இதுவரையிலே 500 ரூபாய்க்கு மேல் நஷ்டம் சார். ஒயிப் கழுத்துச் செயினைக் கூட மார்வாடியிடம் வைத்துவிட்டேன் சார். இந்த ரேசிலே ஜெயிக்காவிட்டா, என் பாடு ரொம்பத் திண்டாட்டமா போயிடும் சார்.

பு : நமக்குத்தான் சார் நஷ்டம். ஆனா, இப்ப நான் சொன்னது இருக்கே, இது நிச்சயம். நாட்டி மெயிட் மேலே தான் நான் பத்து வின் டிக்கட் எடுக்கப்போறேன்.

கோ : என்னமோ சார், நானும் உங்களைத்தான் மலைபோல நம்பி, நாட்டி மெயிட் மேலே கட்டிப் பார்க்கிறேன்.

பு : கட்டுங்க சார் , பயப்படாமே.

ரா : கோபால்! எதற்கும் கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையாக இருக்க வேணும். தக்தீர் ஜெயிக்கும் என்று எனக்குச் சொன்னது யார் தெரியுமா? நம்ம ஜம்பு.

பு : யார் அந்த ஜம்பு?

ரா : என்ன சார் ! ஜம்புலிங்கத்தைத் தெரியாதவங்க யார் சார் ரேஸ்கோர்சிலே இருக்காங்க. பெரிய ஆள் சார் ஜம்பு. ரேஸ் கோர்சிலே, டீ ஷாப் இல்லே, அதுகூட நம்ம ஜம்பு மச்சானுடையதுதான்.

பு : ஓ அப்படின்னா அந்த ஆசாமி சொல்லறதும் சரியாத்தானே இருக்கும். நமக்குச் சொன்ன ஆசாமியும் சரியான ஆள் ஜாக்கி ஜான்சன்

ரா : அதனாலேதான். தக்தீர் நாட்டி மெயிட் இரண்டு குதிரை மேலேயும் கட்டி ஆடணும். அதுதான் சரி.

பு : ஆமாம்! ஜோசியர் குப்பு சாஸ்திரி, ஒரு சூக்ஷமம் சொன்னார். குதிரைகள் ரவுண்டுக்கு வருகிறபோது. உன்னிப்பாக கவனிக்கணும். எந்தக் குதிரை வலது பக்கமா அடிக்கடி திரும்பிப் பார்க்குதோ, அதன் மேலே கட்டணும்; கட்டாயம் ஜெயம் கிடைக்கும் என்று சொன்னார்.

ரா : அப்படியானா, மூணு குதிரை மேலேயா பணம் கட்டணும்?

கோ : மொத்தம் எத்தனை குதிரை ஓடும் சார் அந்த ரவுண்டிலே?

ரா : ஒன்பது.

பு : பேஷ் ஒன்பதுக்கு மூணு. மும்மூணு ஒன்பது, கணக்குச் சரியா இருக்கு சார். ஆமாம் சார்! மற்ற ரவுண்டுகளுக்கு?

ரா : வேறே ஏதேதோ பார்த்து வைத்திருக்கிறோம்.

ரா : ஜூலாவா? அது இது வரை பிளேஸ் கூட அடித்ததில்லையே சார்.

பு : நாட்டி மெயிட் கூடத்தான். என்னவோ, அதுதான் நம்ம செலக்ஷன். நான் வர்ரேன் சார். (போகிறார்.)

ராஜு : நாட்டி மெயிட் நல்ல குதிரைதான். அரபி தேசத்தது. ஆகாகான் கூட அதை விலைக்கு வாங்கணும்னு பிரயத்தனப்பட்டாராம். முடியலை.

கோ : என்ன நிறம்?

ரா : கருப்பு.

கோ : அப்படியானா கட்டாயம் ஜெயிக்கும் ராஜூ, நாளைக்குச் சனிக்கிழமை. சனிபகவான் கருப்பு, அவர் வாகனம் காக்கை, அதுவும் கருப்பு, குதிரையும் அதே நிறம். கட்டாயம் ஜெயிக்கும்.

ரா : நான் காலையிலே சந்திக்கிறேன். வீட்டுக்குப் போ. இன்னேரம் உன் சம்சாரம் என்னைத்தான் கண்டபடி பேசி இருப்பாங்க. ராஜு போகிறான்.)

(கோபால் குதிரைகளைப் பற்றியே எண்ணிக் கொண்டு மயங்கினவன் போலச் செல்கிறான். எதிரே ஒரு ஆங்கிலோ இந்தியப் பெண் வருவதைக் கவனியாமல், மோதிக் கொள்கிறான். அப்போதும் ரேஸ் கவனமாகவே இருந்ததால்...)

கோ : நாட்டி மெயிட்!

ஆங்கிலோ இந்திய மாது :- (கோபமாக) பிள் டி பூல் (Bloody Fool).

ராஜ : சாரி, எக்ஸ்குயூஸ்மீ லேடி .

[இப்படிக் கூறிவிட்டுச் செல்கிறான். வழியில் ரேஸ் புத்தகத்தைப் பார்க்க, அதிலே நாலாவது ரேசில் பிளடி பூல் என்ற குதிரை ஓடுவது குறிப்பிடப்பட்டிருக்கவே, தக்தீர், நாட்டி மெயிட், பிளடி பூல் என்று கூறிக்கொண்டே வீடு நோக்கி நடக்கிறான்.]

------------------

காட்சி -5

இடம் : மற்றோர் வீட்டுக்கூடம்.

இருப்போர்: வயோதிகன்; அவனுடைய இரண்டாந் தாரம்.

(இரண்டாந்தாரம் நாகரிகமாக உடுத்திக் கொண்டு, கர்நாடக உடையிலே இருக்கும்

கணவனைப் பார்த்துக் கூறுகிறாள்.]

ம: தா! உனக்கு வேறே எதுவும் அகப்படவையா? மேலுக்குப் போட்டுக்கொள்ள இதுதானா கிடைச்சுது?

க: ஏன்? இதுக்கு என்னாவாம்?

ம : ரொம்ப அழகாத்தான் இருக்கு. போயி, சரிகை வேஷ்டியை எடுத்துப் போட்டுகிட்டு வா. எதுக்குப் பொட்டியிலே பூட்டி வைச்சிருக்கே பூஜை போடறயா?

(கணவன் உள்ளே போகிறான், ஜரிகை வேஷடி எடுக்க மனைவி அதற்குள் ஆடையைச் சரிப்படுத்திக் கொள்கிறாள். அவன் வருகிறான்.)

க : அம்மா கண்ணு கண்ணு

(ஒரு இளம் விதவை வருகிறாள்.)

க: என்னாம்மா செய்து கொண்டிருந்தே?

பெண் : பக்த விஜயம் படிச்சிகிட்டு இருந்தேம்பா .

க: படிம்மா படி. இப்ப யாரு கதை படிக்கறே.. ?

பெண் : துளசிதாஸ் கதை.

க : படிம்மா படி. போறதிக்கு நல்லது. உங்க சின்னம்மா சினிமா பாக்கணும்னா, நான் போயிட்டு வாரேன் கூட. ஜாக்ரதையா கதவைத் தாள் போட்டுகிட்டு படுத்துக்கிட்டு இரு, வந்துவிட்றேன் .

பெ : செய்யப்பா

ம : அதுக்கு என்னாடி முகத்தை அத்தினி கோணலாக்கிக்கிட்டே?

க : வா , தா, வா! வீணா சண்டைக்கு நிற்கறேயே.

(கணவனும் மனைவியும் போகின்றனர். இளம் விதவை ஏக்கத்துடன் இருந்துவிட்டு....)

பெ : கிளம்பி விட்டாரு மைனங் மாதிரி. அவதான் அப்பாவைப் பம்பரமா ஆட்டிவைக்கறாளே. ஆவட்டும் ஆவட்டும், ரெண்டு பேருக்கும் புத்தி வருகிறாப்போல் செய்து காட்டறேன். நான் இங்கே பக்த விஜயம் படிக்க வேணுமாம். அவங்க ரெண்டுபேரும் சினிமா பார்க்கப் போகணுமாம். எப்படி இருக்குது நியாயம்?

-----------------

காட்சி -6

இடம் : சாவடி.

இருப்போர்: ஊர் வம்பர்கள்.

(பலர், நிலா வெளிச்சத்திலே தமாஷாகப் பாடுகிறார்கள்; இரண்டு கட்சியாகப் பிரிந்து கொண்டு, சைவ வைணவத்தைப் பற்றிய தர்க்கப் பாட்டை )

அரி நாராயண கோவிந்தா என்று சொல்லி

நாமம் போட்டுக் கோணும்

திருநாமம் போட்டுக் கோணும்

[பாட்டு முடிந்த பிறகு]

பழனி: அப்பேன்! சைவம் பெரிசா வைஷ்ணவம் பெரிசா என்பது பற்றி, முன்னாலே ஒரு நாள் எனக்கும் எம்பெருமாள் பிள்ளைக்கும் தர்க்கம் நடந்தது தெரியுமா?

வெங்கடேசன் : தர்க்கம் நடந்துதா? என்னா முடிவுக்கு வந்திங்க?

பழனி : என்னா முடிவா? முடிவிலே, அவன் ஆஸ்பத்திரிக்குப் போனான் கட்டுக் கட்டிக்கொள்ள; நானு மாஜிஸ்ட்ரேட் கோர்ட்டுக்குப் போனேன், கேஸ்கட்டைத் தூக்கிக்கிட்டு.

(அடடே! அதுபோல இப்பவேண்டாம்' என்று பலரும் கூற, கும்பல் கலைந்து போகிறது.)

---------------------

காட்சி -7

இடம் : பாதை.

இருப்போர்: கள்ளன், கான்ஸ்ட பிள்கள்.

(ஒரு கள்ளனைப் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு போகிறான் ஒரு கான்ஸ்டபிள். எதிரே வரும் நண்பன் கான்ஸ்ட பிளைப் பார்க்கிறான்.)

ந : ஏன் சார் ! எங்கே திருடினான்?

கா : இவனா? பலே பக்கா! கன்னம் வைச்சிக்கிட்டே இருந்தான். கண்டுபிடிச்சு இழுத்து வர்ரேன். நிலவு கூட இருக்குது. பய, யாருமில்லாத வீடா பாத்து தோட்டத்துச் சுவரைத் தாண்டி உள்ளே போயி, கன்னம் வைக்கிறான்.

ந : யாரு வீட்டிலே?

கா : அந்த வேடிக்கையை ஏன் கேக்கறே போ. கள்ள பார்ட் குள்ளப்ப ஆசாரி இல்லே. அவன் வீட்டிலே கன்னம் வச்சான் பய.

ந: பலே பேர்வழி தான். கள்ளபார்ட் குள்ளப்ப ஆச்சாரி, நூலேணி போட்டு ஏறுவது, கன்னம் வைக்கறது, சுவரைத் தாண்டறது இதெல்லாம் நாடகத்திலே செய்து காட்டினா,

இவன் கள்ளபார்ட் வீட்டிலேயே கன்னம் வைச்சானா?

கா : இந்த நிலாவிலே, அவங்கவங்க எவ்வளவோ தமாஷாப் பொழுது போக்கறாங்க. நம் தலை எழுத்தைப் பாரு. இந்த மாதிரிப் பயலைப் பிடிச்சி இழுத்துக்கிட்டுப் போறதா இருக்கு. வருகிற வழியிலே பூந்தோட்டத்திலே, என்னா அழகாத்தான் இருக்கு தெரியுமா?

ந : அதுவா! இந்த நிலாக் காலம்னாலே, பூந்தோட்டத்துப் பக்கம் ஜோடி ஜோடியாக உலாவுமே.

கா : ஆமாம்பா! (போகிறார்கள்.)

--------------

காட்சி -8

இடம் :- பூந்தோட்டம்

இருப்போர் :- டாக்டர் சேகர், சுசீலா,

நிலவு அழகாகப் பிரகாசிக்கிறது. டாக்டரும் சுசீலாவும் களிப்புடன் பாடுகின்றனர். காட்சி துவக்கம் "வானில் உறைமதியே" என்ற பாட்டுடன்.

பாடல் முடிந்ததும், சில விநாடி மெளனம். பிறகு...

சே : (சுசீலாவின் கூந்தலைக் கோதியபடி) சந்திரன் உதயமானவுடன், விரிந்த தாமரை குவிந்து விடுகிறதே. அது ஏன் சொல் பார்ப்போம்.

சு: ஏன்?

சே : கதிரவனைக் கண்டதும் கமலம் களிப்படைகிற தல்லவா?

சு : ஆமாம்.

சே : அதுபோலவே, சந்திரனைக் கண்டதும், பத்மாவதிக்கு வெட்கம் உண்டாகிறது.

சு: யாரவள் பத்மாவதி?

கே: தாமரை! பத்மம் என்றால் தாமரைதானே.

சு : அதுவா? ஆமாம், ஏன் தாமரைக்கு வெட்கம் உண்டாகிறது?

சே : என்ன கேள்விபோ! ஒரு ஆடவனும் அவன் ஆருயிர்க் காதலியும் சரசமாடுவதை வேறோர் பெண் காண நேரிட்டால். வெட்கித் தலைகுனிந்து கண்களை மூடிக்கொள்ள மாட்டாளா?

சு : ஆமாம்!

சே : அதே போலத்தான். சந்திரன் எனும் மணாளன், அல்லிப் பூவாகிய தன் மனையாளுடன் விளையாட ஆரம்பிக்கிறான். சந்திரன் உதித்ததும் அல்லி மலருகிற தல்லவா? காதல் விளையாட்டுத்தானே அது. அல்லியும் சந்திரனும் இப்படிச் சரசமாடுவதைத் கண்டதும் பத்மாவுக்கு வெட்கம் ; கண்களை மூடிக் கொள்கிறாள்.

சு : சேகர்! எவ்வளவு இன்பமயம் இன்று.

கே: சுசீலா ! நீலநிற வானத்திலே நீந்தி விளையாடும் அந்த நிலா எவ்வளவு அழகு பார் கண்ணே !

சு : சுந்தரமான சந்திரனைப் பிடித்துக் கொள்ளத் தாவி வரும் அந்தக் கருப்பியைப் பார் கண்ணாளா?

சே : மேகம், என்ன முயற்சித்தாலும், சந்திரன், அதனை விரட்டி அடித்துவிட்டு, வெற்றியுடன் பிரகாசிப்பான் சுசீலா ! நமது காதலும் எப்படிப்பட்ட இடையூறு நேரிட்டாலும், அவற்றைத் தாண்டி வெற்றி பெறும் அல்லவா?

சு : நான் பதில் சொல்லவா?

கே: மொழிக்கு முன்பே, விழி பேசிவிட்டதே கண்ணே!

சு: கண்ணாளா! இன்றிரவு நாம் கவலைதரும் பேச்சே பேசக் கூடாது. இந்த நிலவு. காதலுக்கு . கவிதைக்கு ஏற்பட்டது. (ஓடி விளையாடுகிறாள்.)

சே : (ஓடிச் சென்று அவளைப் பிடித்துத் தன்மேல் சாய்த்துக் கொண்டு) இந்தப் பால்வண்ண நிலவிலே, ஒரு ஆற்றோரத்தில் வெண்மணலிலே, நீயும் நானும்...

சு : நான் வீணை வாசிக்கவேண்டுமா?

சே : பேசினால் போதும் கண்ணே ! வீணை எதற்கு!

சு: நிலவு, உமக்கு . கவிதா சக்தியைத் தருகிறானே. ஆமாம்! அவன் எதுவும் செய்வான். மகா துஷடனல்லவா அவன்.

சே : ஏன்? நமக்கு எவ்வளவு நன்மை செய்கிறான்? எல்லோருக்கும் இன்பரசம் தருகிறானே!

சு : அப்படியும் சொல்லிவிட முடியாது. பிரிந்திருக்கும் காதலருக்கு, நிலவு நெருப்பாக அல்லவா இருக்கும். மேலும், இந்தச் சந்திரன், மகா காமுகன்.

சே : ஓஹோ! நீ அவனுடைய பால லீலையைச் சொல்கிறாயா? அவன் மீது என்ன குற்றம் சுசீலா? அவன் பாடம் படிக்கத்தான் போனான். அவள் அல்லவா அவனைக்

கொடுத்தாள்.

சு: யாரைச் சொல்கிறீர்?

சே : ஏன், குரு பத்தினி தாரையைத்தான் . ஏன்? புராணம் தானே, புளுகுதானே என்று கூறுகிறாயா?

சு : அது மட்டும் இல்லை. அந்தக் கதையை யாரோ ஆடவர் எழுதியதால், தாரைதான் சந்திரனைக் கொடுத்தாள் என்று பழிசுமத்திவிட்டான். ஒரு பெண், எழுதியிருந்தால் தெரிந்திருக்கும், உங்கள் சந்திரனின் யோக்யதை .

சே : ஏ து, சுசீலா மாதர் குலத்தின் விடுதலைக்கே தலைமை வகித்துப் போரிடுவாய் போலிருக்கிறதே.

சு : பொதுவாகவே ஒன்று கேட்கிறேன், உண்மையைக் கூறவேண்டும். ஆண்கள் பெண்களை மயக்குகிறார்களா , பெண்கள் ஆண்களை மயக்குகிறார்களா?

சே : நல்ல கேள்வி கேட்டுவிட்டாய் சுசீலா. வீராதி வீரனும், பெண்ணின் பிரேமைக்குப் பலியாகிறான் சு : ஓஹோ! ஆண்கள் மட்டும் மகா யோக்கியர்களா? பேதைப் பெண்ணிடம் அன்பாகப். இதிலுமா சந்தேகம். மாதரின் இரு விழியும், மதுக்குடங்களல்லவா?

பேசி, மாதே! உன்னை நான் உயிராகக் கருதுகிறேன். நீயே என் இன்பம். என் இருதய கீதம். உனக்காக நான் எதுவும் செய்வேன். வேறோர் மாதைக் கண்ணெடுத்தும் பாரேன். இதை நம்பு. இது சத்யம். (ஆண்கள் பேசும் பாவனையிலேயே கேலியாகப் பேசிக் காட்டிவிட்டு) என்று பேசி, பெண் தன் மனதைப் பறிகொடுத்துவிட்ட பிறகு....

சே : கயவன் அல்லவா, கண்ணே ! காதலித்தவளைக் கைவிடுவான். போதும், நமக்கு ஏன் அந்தப் பேச்சு. நாம் இப்படிப் பேசிக்கொண்டிருப்பது கண்டு, சந்திரன் கோபிக்கிறான். என்ன இது! இவ்வளவு தாராளமாக நான் ஆனந்தத்தை அள்ளி அள்ளி வீசுகிறேன், வெள்ளியை உருக்கி வார்க்கிறேன். இவ்வளவும் எதற்கு? என்று கேட்பான்.

சு : எதற்கு ?

சே : எதற்கா? இதோ இதற்குத்தான் .

(தழுவிக்கொண்டு முத்தமிடப் போகையில், சிறுவர்கள் ஓடி வருகிறார்கள் நிலாப் பாட்டு பாடிக்கொண்டு. சேகரும் சுசீலாவும் விலகி நின்றுகொண்டு குழந்தைகளை அழைத்து விளையாடுகிறார்கள்.)

சே : யார் தம்பி! நீங்களெல்லாம்?

சிறு : பசங்க. ஏன், மாமா, தெரியலையா உனக்கு.

சு : அப்படி! அப்படிக் கொடுங்கள் சாட்டை. ஏன், இவர்களைப் பார்த்தாத் தெரியவில்லையா, குழந்தைகள் என்று .

சே : குறும்பு சுசீலா உனக்கு குழந்தைகளே! நீங்கள் எங்கே இருப்பது?

சிறு : நாங்களா? அடுத்த வீதியிலே இருக்கே பெரிய பள்ளிக்கூடம், அங்கே இருப்பது. நிலாவிலே விளையாட வந்தோம். மாமா! ஒரு கதை சொல்லேன்.

சு : கேளுங்க கேளுங்க, மாமாவுக்கு நல்ல நல்ல கதை தெரியும்.

சே : தம்பி! எனக்குக் கதை தெரியாதே. ஒரே ஒரு கதை தெரியும். ஒரு பெண் ஒரு ஆணை மயக்கிய கதை, சொல்லட்டுமா? (சுசீலாவைப் பார்த்தபடி)

சிறு : போ , மாமா! ராஜா கதை சொல்லு.

சு: மாமாவுக்கு பாட்டுக் கூடத் தெரியும், ஜோராப் பாடுவார்.

சிறு : வேணாம். மாமா கதை சொல்லட்டும், அக்கா பாட்டுப் பாடட்டும்.

சே : ஆ. அது சரியான யோசனை. முதலிலே பாட்டு. பிறகு கதை.

சிறு : அக்கா! பாடு அக்கா, ஒரே ஒரு பாட்டு.

சு : சரி, நான் பாடுகிறேன், நீங்களும் கூடச் சேர்ந்து பாடணும் தெரியுதா?

(குழந்தைகளுடன் விளையாடிக் கொண்டே பாடுகிறாள். குழந்தைகளும் பாடுகின்றன. இடையிடையே, பாட்டின் சில பகுதிகளை மாற்றித் தன் காதலைத் தெரிவிக்கும் கருத்துடன், குழந்தைகள் அறிந்து கொள்ளாதபடி பாடுகிறாள்.)

சு : ஆமாம்! நாம் இங்கே இப்படியே விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறோமே, அப்பா என்ன சொல்வார்?

சிறு : அக்கா, அப்பா பொல்லாதவரா?

சு : இல்லை கண்மணிகளே ! அப்பா ரொம்ப நல்லவர்.

-------------------

காட்சி -9

இடம் :- கருணாகரத்தேவர் வீடு.

இருப்போர் - தேவர், ஜெமீன்தார் ஜெகவீரர், மாரி.

(தேவர் கவலையுடன் உட்கார்ந்திருக்கிறார். ஜெகவீரர் கோபமாக உலவிக்கொண்டே பேசுகிறார்.)

ஜெக : இரவு நேரம், வீட்டிலே பெண் இல்லை. இப்படி இருக்கிறது குடும்ப இலட்சணம்.

தே : நிலாவிலே , வேடிக்கையாக நண்பர்களுடன் விளையாடப் போனாள் சுசீலா, அதிலே என்ன தவறு?

ஜெ: சுத்தப் பைத்தியக்கார மனுஷர். இந்த நிலவிலே இளம் பெண்ணை வெளியே அனுப்புவதா?

தே: மாரி மாரி! (வேலைக்கார மாரி வருகிறாள்)

மாரி! போய் சுசீலாவை அழைத்துக்கொண்டுவா. பூந்தோட்டத்தில் தான் இருப்பாள். அப்பா கோபமாக இருக்கிறார் என்று சொல்.

ஜெ : ரொம்ப அவசரம் என்று சொல். போ, போ .

[மாரி போகிறாள்.]

தே: ஜெகவீரரே! நான் வாலிபப் பருவ முதலே கொஞ்சம் சீர்திருத்தக் கருத்துடையவன் என்பது உங்களுக்கே தெரியும்.

ஜெ : ஆமாம், ஆமாம், அதனாலேதானே விகவை சொர்ணத்தைக் காதலித்தீர்.

தே: (சோகத்துடன்) தயவு செய்து அவளைப்பற்றிப் பேச வேண்டாம். என் வேதனையை அதிகப்படுத்த வேண்டாம். ஜெக வீரரே! என் மகள் சுசீலாவை நான் அடுப்பூதும் பெண்ணாக்கவில்லை. படிக்க வைத்தேன். சுசீலா கர்நாடகமல்ல; புதுயுகப் பெண்ணாகி விட்டாள். அவளுக்குப் பெண்கள் முன்னேற்றத்தில் விசேஷ அக்கறை.

ஜெ : இருக்கட்டுமே. அதற்கென்ன, ஒரு லேடிஸ் கிளப் ஆரம்பித்து சுசீலாவை பிரசிடெண்ட் ஆக்கிவிடுகிறேன் . டென்னிஸ் ஆடட்டும். கிளப்பில்.

தே : அந்த ஆடம்பரமல்ல அவள் விரும்புவது . ஆடவர் பெண்களைக் கொடுமை செய்வது கண்டால் எப்படிச் சீறுகிறாள் தெரியுமா? அப்படிப்பட்டவளை நான் எப்படி வற்புறுத்துவது உம்மைக் கலியாணம் செய்து கொண்டாக வேண்டுமென்று.

ஜெ : இதைச் சொல்லத்தான் இவ்வளவு முன்னுரையா? தேவரே! வாதங்கள் பயன்படாது. சுசீலாவை நான் அடைந்தே ஆக வேண்டும்.

தே: எனக்குத் துளியும் பிரியமில்லை . எப்படியப்பா. நான் சுகமாக வாழ்க்கை நடத்த முடியும், இஷ்டமில்லாத கலியாணம் செய்து கொண்டு சிறு குழந்தைகள் கூடத் தங்களுக்குப் பிடிக்காத பண்டத்தை ஊட்டினால் துப்பிவிடுமோ என்றெல்லாம் சுசீலா கேட்பாளே! ஜெகவீரரே! உமது கண்களிலே கோபாக்னி கிளம்பி என்னை மிரட்டுகிறது. இதற்குப் பயந்து நான் சுசீலாவை . வற்புறுத்தினால், அவள் கண்களிலே நீர் வழியுமே, அது தீயைவிடச் சுடுமே. நான் என்ன செய்வேன்?

ஜெ : நடப்பது நடக்கட்டும் நமக்கென்ன என்று நீர் சும்மா இருந்துவிடும்.

(மீசையை முறுக்கிக் கொண்டு) நான் கவனித்துக் கொள்கிறேன். நான் சில பிடிவாதக்காரிகளைப் பார்த்திருக்கிறேன். சுசீலா ஒன்றும் பிரமாதமல்ல.

(தேவர் தம் காதுகளைப் பொத்திக்கொண்டு)

தே : வேண்டாம் ஜெகவீரரே! உமது வீரப்பிரதாபத்தை விவரிக்க வேண்டாம்.

ஜெ : என் கோபத்தையும் நீர் கிளற வேண்டாம். நான் இவ்வளவு பொறுமையாக எப்போதும் இருந்ததில்லை ....

----------------

காட்சி -10

இடம் :- மாரி குடிசை .

இருப்போர் - மாரி , புருஷன் மன்னார் .

(மன்னார் குடித்துவிட்டு ஆனந்தமாகத் தெம்மாங்கு பாடுகிறான். பானையைத் தட்டிக் கொண்டு . சுசீலாவை அழைத்து வரக் கிளம்பிய மாரி, புருஷன் வந்து விட்டானா என்று பார்க்க, தன் வீடு வருகிறாள். அங்கு பாடிக் கிடக்கும் புருஷனைக் கண்டு .)

மா : பாட்டும் கூத்தும் பலமாத்தான் இருக்குது.

மன் : மாரி! மானத்திலே சந்திரன் பாருடி. எவ்வளவு அழகா இருக்கிறான். நிலாக் காலம்னாலே ஒரு ஜோருதான். நீ கிடக்கறயே சுடுமூஞ்சி. இப்படி உட்கார்ந்து கேளடி பாட்டை பக்கத்திலே வந்து உட்காரேன். (கையைப் பிடித்திழுக்க)

மா : தா வாலிபம் திரும்பிப் போச்சோ ... போவுது.... எனக்கு இப்ப விளையாட நேரமில்லை ... நான் போயி சுசீலாம்மாவை அவசரமா அழைச்சிக்கிட்டு வரணும். அப்பாலே வந்து ...

மன் : சனியன்; சந்தோஷமா இருக்கணும்னா என்னென்னமோ சாக்குச் சொல்லி வாயை அடைச்சி விடறே. இந்த நிலாக் காலத்திலே ஊர்லே உலகத்திலே அவங்க அவங்க எவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்கறாங்க...

மா : இருக்கறவங்க இருக்கறாங்க. நம்மாட்டம் ஏழைகளெல்லாம் என்னாச் செய்யறது.

மன் : போடி பைத்தியக்காரி! பணக்காரரை எல்லாம் பார்த்துப் பரிகாசம் பண்ணிகிட்டு அல்லவா நிலா இருக்குது. எவ்வளவு பெரிய கோடீஸ்வரனாக்கூட இருக்கட்டுமடி, நம்ம நிலா மாதிரியா விளக்குப் போடச் சொல்டி பார்க்கலாம். ஏழையின் குடிசையிலே, நிலா வெளிச்சம் தெரியுது பாருடி. அதுகிட்ட பணக்காரன் வீட்லே இருக்கே எலக்ட்ரீ விளக்கு, அது என்னாடி செய்யும். நிலாதாண்டி, ஏழை பணக்காரன் என்கிற வித்யாசம் பார்க்காமல் இருக்குது. பாரு, மாரி! எம்மா அழகா இருக்கு ...

மா : அழகாத்தான் இருக்குது. நான் போயிட்டு ஓடியாந்துடறேன். சரி, என்ன பணம் வாங்கிவந்தே, எடு.

(புருஷன் பணத்தைத் தருகிறான்.)

என்னா இது? எழவாப் போச்சி, ஒத்தே ரூபாயைக் குடுத்தா எதுக்குன்னு ஆகும்.

மன்: (அதைக் கவனியாமல்) ஒத்தே ரூபாயா? ஒங்க அப்பன் நோட்டு நோட்டா நீட்டறானா? போடி! இந்தப் பணத்தை வாங்க அந்தப் பய கிட்ட நான் பல்லைக் காட்டினது உனக்கென்ன தெரியும்?

மா : அப்பாணையர்ச் சொல்லு. ஒத்தே ரூபாதானா கொடுத்தாரு?

மன் : ஆமாண்டின்னா ...

மா : தெரியுதே இலட்சணம். சொல்லுவானேன். நீங்க நின்ன நிலையிலே ஆடறது சொல்லுதேன்னேன். ஐஞ்சு ரூபா வாங்கி அனியாயமாக் குடிச்சிப் போட்டு என் அடிவயத்திலே நெருப்பைப் போடறியே!

மள் : சிச்சீ! ஐஞ்சுமில்லை, பத்து மில்லே. ரெண்டரைடி ரெண்டரே.

மா : சாராயக் கணக்கையாக் கேட்டேன்?

மன் : சீ ! ரெண்டரை ரூபா கொடுத்தாருடி எசமான்.

மா : மிச்சப் பணம் எங்கே? என்னாங்க அன்யாயம். ஒண்ணரை ரூபாய்க்கா குடிச்சித் தொலைக்கணும். குடித்தனம் உருப்படுமா?

மன் : செ, கழுதே! எவண்டி ஒண்ணரைக்கும் இரண்டரைக்கும் குடிப்பான் ஒங்க அண்ணனா ஈட்டிக்காரன்?

மா : ஈட்டிக்காரன் கடனைக் கொடுத்துவிட்டிங்களா?

மன் : விடுவானா? எட்டணா தட்டிக்கிட்டுப் போயிட்டான்.

மா : போவுது, அப்பிடின்னாலும் இன்னும் ஒரு ரூபா?

மன் : ஒரு ரூபாயா? முழுங்கிட்டேன். போயேன். பசியானா பசி, உயிர் துடிச்சுது. கொஞ்சம் நாஸ்தா பண்ணேன்.

மா : ஒரு ரூபாய்க்கா ?

மன் : ஏண்டி, எனக்கென்ன வயறு சாலா? ரெண்டணாவுக்குத் தின்னேன்.

மா : மிச்சம்?

மன் : மிச்சம் இருக்குது.

மா : எங்கே ? மன்: இருக்குதுன்னா விடுவயா, சும்மா மனுஷனைப் பிடுங்கித் தொலைக்கறயே.

மா : எங்கேன்னு சொல்லேன்.

மன் : முடியாது போடி. சொல்ல முடியாது. காட்டவும் முடியாது.

மா : இருந்தாத்தானே காட்ட. அந்த எழவெடுத்த சாராயத்தை ஊத்திக்கிட்டு வந்தாச்சி. அடிவயத்தையே கலக்குதே. அடிக்கிற நாத்தம்.

மன் : நாத்தமா அடிக்குது? இவ உடம்பு சென்டு! நாத்தமாடி அடிக்குது நாயே! ஏண்டி நான் என்ன - ஜெமீன்தாரன் வீட்டு மருமவனா நாத்தமில்லாத ஒசத்தி சரக்கு சாப்பிட

[மாரி சிரித்துவிட்டு வெளியே போகிறாள்.]

------------------

காட்சி -11

இடம் :- பூந்தோட்டம்.

இருப்போர் - டாக்டர், சுசீலா, சிறுவர்கள்.

[டாக்டர், குழந்தைகளை, தோளிலும் கால் மீதுமாக ஏற்றிக்கொண்டு சர்க்கஸ் வேடிக்கை செய்கிறார். மாரி வருகிறாள்.]

சு : ஓஹோ! நேரம் போவதே தெரியவில்லை. இதோ அப்பா ஆள் அனுப்பிவிட்டார். நான் போகணும்.

மாரி : வாங்கம்மா, அவரு கோவமா இருக்காரு. அந்தக் கொரங்கு வேறே வந்திருக்கு, குத்திவிட

சு: யாரு?

மா : ஜெமீன்தாருதான்.

சு: சரி, சேகர், வருகிறேன்.

சே : போகிறாயா? நானும்...

சு: நீங்கள் கொஞ்ச நேரம் பிள்ளைகளுடன் விளையாடிக் கொண்டிருங்கள்.

சே ; சரி, போய் வா. ஒரு இரவு முழுவதும் விளையாடினால் கூட இந்தப் பிள்ளைகளுக்குச் சலிப்பு ஏது?

மா: நான் வந்து கூப்பிடுகிறவரை ஐயாவுக்குத்தான் சலிப்பு இல்லை .

[மாரியும் சுசீலாவும் போகின்றனர்]

--------------------

காட்சி -12

இடம் :- தேவர் மாளிகை.

இருப்போர் :- தேவர், ஜெகவீரர்,

(சுசீலா உள்ளே நுழைந்ததும் ஜெகவீரர் பேசுகிறார்.)

ஜெ : (கேலியாக) சுசீலா தேவியாரா?

சு: (மரியாதையுடன்) நமஸ்காரம்.

ஜெ : (கேலியாக) ஆசீர்வாதம் ! உட்காரேன் இப்படி.

(ஒரு நாற்காலியைக் காட்டுகிறார்.)

சு: தலைவலி, மாடிக்குப் போகிறேன்,

ஜெ: விளையாடியது டாக்டரிடம் வருவது தலைவலியா, வேடிக்கைதான்.

தே: அம்மா சுசீலா ! இதோபார் . நான் உனக்கு இனியும் விவரமாகக் கூறிக் கொண்டிருக்கப் போவதில்லை. தெரிகிறதா. ஏதோ நானும் தாயில்லாதவளாயிற்றே என்று பொறுத்துக் கொண்டு வருகிறேன். இனி என்னால் முடியாது. நாளைக்கு உனக்கு நிச்சயதார்த்தம் செய்ய முடிவு செய்து விட்டேன்.

ஜெ : திருமணம் அடுத்த மாதமே முடித்துவிடலாம். பிறகு நான் மைசூர் போக வேண்டும், மகாராஜாவைப் பார்க்க.

சு : ராஜ குடும்பத்திலே பெண் கொள்ள வேண்டிய வரல்லவா தாங்கள். நான் உங்களுக்கு ஏற்றவளல்ல.

ஜெ : ஏன் தேவரே! நமது சுசீலாவுக்குத் தன் அழகு தனக்கே தெரியவில்லையே. இங்கே பெரிய நிலக்கண்ணாடி. இல்லையோ?

(சுசீலா மாடிக்குப் போக யத்தனிக்கிறாள்.)

தே : நில்லம்மா . போகாதே. சம்மதம் என்று சொல்லிவிட்டுப் போ. அதற்காகவே வந்திருக்கிறார்.

சு: மாமா, பெரிய ரோஷக்காரர் என்று பலர் சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன்.

ஜெ : ஆமாம் சந்தேகமென்ன அதற்கு .....

சு:: ரோஷக்காரர் என்று சொல்கிறார்களே தவிர துளி கூட ரோஷமே இல்லையே அவருக்கு ....

ஜெ : துடுக்குத்தனம்.

சு : ஒரு பெண் ஓராயிரம் தடவை நான் உன்னைக் கலியாணம் செய்து கொள்ளமுடியாது, முடியாது. முடியாது என்று சொன்ன பிறகும்....

ஜெ : பிடிவாதம் ஒரு நோய். வாலிபப் பருவத்திலே ஏற்படுவது வழக்கம்.

சு : வேறொருவனை மனப்பூர்வமாகக் காதலிக்கிறேன் என்று வெளிப்படையாகச் சொன்ன பிறகும், வீராதி வீரர், மகா ரோஷக்காரர், என்று புகழப்படும் ஜெமீன்தாரருக்குத் துளியாவது ரோஷம் காணோம்.

தே: துஷ்டப் பெண்ணே !

ஜெ : முட்டாள் . உன் வாய்க்கொழுப்பை அடக்கமுடியும்

என்னால் மணம் முடியட்டும், பிறகு...

சு: : பிணத்துக்குத் தாலிகட்ட இஷ்டமிருந்தால் உமது பிரதாபத்தைப் பேசிக்கொண்டிரும்.

ஜெ : தேவரே! இதுவரையில் நான் பொறுமையாக இருந்தேன்.

தே : போக்கிரிப் பெண்ணே ! என் உயிருக்கு உலை வைக்கிறாயே. நான் என்ன செய்வேன்.

ஜெ : பிடித்தால் பொடிப் பொடியாவாள். இந்த அகம்பாவக்காரியை. இவள் அழகுக்காக அல்ல, என் அக்காவிடம் கொடுத்த வாக்கைக் காப்பாற்ற அல்லவா நான் கலியாணம் செய்து கொள்ள வேண்டி இருக்கிறது. அழகாம் அழகு. ஆயிரம் அழகிகள் என் அடிவருடக் காத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

தே: கோபிக்காதீர். சிறு பெண். மேலும் சொந்த மாமன் தானே என்று பேசிவிட்டாள். திருமணம் நடப்பது உறுதி.

ஜெ : (குரூரமான பார்வையுடன்) விவாக வகைகளிலே, காந்தர்வமும் ஒன்று.

சு:: (கோபத்துடன்) ஆனால், அது இங்கே கிடையாது.

ஜெ : (ஆத்திரத்துடன்) அதைப் பார்த்துவிட்டுப் போகத் தான் வந்தேன்.

தே: (பொறுமை இழந்து) ஏ! சுசீலா! அளவுக்கு மீறிப் போகாதே. நீ என்ன பிடிவாதம் செய்தாலும் சரி. உன்னை ஜெமீன்தாரர் ஜெகவீரருக்குத்தான் கலியாணம் செய்து தீருவேன். இதை யாரும் மாற்ற முடியாது.

(கோபம் தணிந்து சோகக் குரலில்) நாளைக் காலையிலே நீ சம்மதம் தெரிவிக்காவிட்டால், மறுபடியும் என்னை உயிருடன் காணமாட்டாய்.

சு: (திடுக்கிட்டு) அப்பா!

தே : (சோகம் கப்பிய குரலில்) நீ என் மகளா? அல்லது என்னை மாய்க்க வந்த மாபாவியா என்பதை உன் செயலால் காட்டு.

சு : ஏனப்பா , எல்லாம் தெரிந்திருந்தும் இப்படிப் பேசுகிறீர்.

(தலை குனிந்தபடி) நான் டாக்டர்...

தே : சேகரனைக் காதலிக்கிறாய் : தெரியும் , சேகர் நல்லவன், தெரியும். (ஈனக்குரலில்) ஆனால் உன் தகப்பனாரின் தற்கொலைக்குப் பிறகுதான் அவனை நீ கலியாணம் செய்து கொள்ள வேண்டி வரும்.

(அருகே சென்று அபயம் அளிக்கும்படி வேண்டும் பாவனையில் நின்று கொண்டு)

கண்ணே ! சுசீலா ! உன் இஷ்டப்படி எல்லாம் நான் நடந்து வந்தேன். உன் மனம் நோகும்படி இதுவரை நடந்து கொண்டதுண்டா ? சுசீலா! தங்கமே! எனக்கு நீ தவிர வேறு யார்?

சு : (திகைப்பும் பரிதாபமும் மேலிட்டு) அப்பா! அவருடைய மிரட்டலுக்கு ஏன் பயப்படுகிறீர்? மாமாவைச் சமாதானப்படுத்துவது முடியாத காரியமா? ஏன் அவரிடம் அவ்வளவு பயப்படுகிறீர்? அவர் என்ன செய்துவிடுவாரப்பா? அவர் ஜெமீன்தாரராக இருந்தால் நமக்கென்ன? நாமென்ன அவர் வீட்டுக் காவலாளியா?

ஜெ : கடனாளி ! ஆணவம் பிடித்தவளே . இந்த ஜெகவீரரின் பேனா முனை அசைந்தால், இந்த மாளிகை, தோட்டம், வண்டி, வாகனம், உன் ஒய்யார வாழ்வு, யாவும் பஞ்சு பஞ்சாகப் பறந்துவிடும். நிலைமை தெரியாமல் தடுமாறுகிறாய்.

க: அப்பா, அப்பா! அதற்காகவா அப்பா! பயப்படுகிறீர்? கடனுக்காக நமது சொத்து பூராவையும் இந்தக் கிராதகனிடம் கொடுத்து விடப்பா . உலகம் மிகமிகப் பெரிது அல்லவா? இதிலே எல்லோருமா ஜெமின், மிட்டா . மிராசுடன் வாழ்கிறார்கள். அப்பா, செல்வத்தை இழக்க நேரிடுகிறதே என்று கலங்கி என்னைப் படுகுழியில் தள்ளாதீர். (வருத்தத்துடன்) எனக்கு ஆறுதல் மொழி கூற என் தாயும் இல்லை. அப்பா ! நீரே தானே எனக்குத் தாயும் தகப்பனும்.

தே: ஐய்யோ! நெஞ்சு வெடித்துவிடும் போலிருக்கிறதே. நான் என்ன செய்வேன்? உன் தாய் இருந்திருந்தால் இந்த ஆபத்து வராதே.

சு : (பயந்து) என்ன ஆபத்து? சொத்து போய்விடுவதா ஆபத்து? சிறு குழந்தை போல அழாதீர் அப்பா!

தே: சுசீலா! பேசுவது உன் தகப்பனல்ல. தள்ளாத வயதிலே புலியால் துரத்தப்பட்டு உயிருக்குப் பயந்து ஓடி வரும் ஒரு துர்ப்பாக்கியன் உன்னைக் கெஞ்சுகிறான். உன் காவில்.

[மண்டியிட முயற்சிக்கிறார். அவள் துடித்து அவரைத் தூக்கி நிறுத்துகிறாள்.)

சு : ஐயோ! அம்மா! அப்பா! நான் ஏன் பெண்ணாகப் பிறந்தேன்?

தே: (பரிதாபப் பார்வையுடன்) அம்மா! எனக்கு உயிர்ப் பிச்சை தா .

சு: அப்பா! பயங்கரமாக இருக்கிறதே.

தே: சுசீலா கண்ணே! உன்னை நான் உண்மையாகவே சொத்து ஜெமீன்தாரனுக்குப் போய்விடுமே என்ற பயத்தினாலே அல்ல அம்மா வற்புறுத்துகிறேன். மகளே ! நான் அப்படிப்பட்ட பணப்பித்துப் பிடித்தவனல்ல. உன்னைவிட எனக்குச் செல்வம் பெரிதல்ல.

சு : வேறே என்ன காரணம் அப்பா?

ஜெ : சத்தியம் செய்து கொடுத்துவிட்டார்.

சு : திருமணம் எனக்கு. அதற்கான சாத்தியம் அவர் ; செய்தால் அதிலே அர்த்தமில்லை.

தே : சுசீலா! உனக்கு விளங்கும்படி கூறுவதற்கில்லை . தூக்குமேடைக்கு நான் போகட்டுமா, அல்லது திருமணப் பந்தலுக்கு ஜெமீன்தாரருடன் நீ போகிறாயா? இரண்டில் ஒன்று சொல்லு.

க : (திகிலுடன்) என்னப்பா அது! தூக்கு மேடையா? ஏன்?

தே: அம்மா! சுசீலா! என்னைப் பார்த்தால் தெரிய வில்லையா? நான் சித்திரவதை செய்யப்படுகிறேன். என்னால் சகிக்க முடியாது.

(தலையிலே மோதிக் கொள்கிறார் – அலறி அழுகிறார் - மயங்கி நாற்காலியில் சாய்கிறார்.)

சு : அப்பா , அப்பா !

(ஓடிச் சென்று கொஞ்சம் தண்ணீர் கொண்டு வந்து முகத்தில் தெளித்து, மயக்கத்தைத் தெளியவைத்து)

ஜெமீன்தாரைப் பார்த்து கொட்டிவிட்ட பிறகு, தேளாவது ஓடி ஒளியும். அவரைத் துடிக்கச் செய்துவிட்டுத் தைரியமாக எதிரே உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கிறாயே,

(மயக்கம் தெளிந்த தேவர்)

பவானி: பவானி! போதும் என்னை நீ பழி தீர்த்துக் கொண்டது. பாவி நான் இந்த க்ஷணம் இறந்தாலும் பரவாயில்லை. இந்த நிலைமையைவிட அது எவ்வளவோ நிம்மதியாக இருக்கும்.

ஜெ : தூக்கு மேடையிலிருந்து தப்பித்துக் கொள்ளலாம் தேவரே! ஆனால் உலகம் உமது பிணத்தின் மீது

தே: (கலங்கி) காரித்துப்பும் - கல்லை வீசும்.

ஜெ : குடும்ப சாபம் உண்டாகும். பரம்பரைக்கே பழிச்சொல். தேவரே! நானொன்றும் குஷ்டம் பிடித்த வனல்ல, என்னைக் கலியாணம் செய்து கொண்டால், இந்த ரூபவதிக்கு ஒன்றும் பங்கம் வந்துவிடாது. இதற்கு இணங்காவிட்டால் இழிவும் பழியும் உமது பிணத்துக்கு ஆலவட்டமாக இருக்கும்.

சு : அப்பா! மாமா! ஆண்டவனே! என்ன இது? தூக்கு மேடை! பிணம்! சாபம்! ஒன்றும் புரியவில்லையே.

தே: (தடுமாற்றத்துடன் என்னை - என்னை மட்டுமல்ல - நமது குடும்பத்தை - பின் சந்ததியைக்கூட, ஒரு கொடிய சாபம் தீண்டுவதற்குத் தயாராகச் சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறது.

சு: சாபமா? கட்டுக்கதை பேச இதுவா அப்பா சமயம் ?

ஜெ : கட்டுக்கதையுமல்ல, மனப்பிராந்தியுமல்ல, வேண்டுமானால் நான் புரிகிறபடி கூறுகிறேன் கேள்......

தே : (ஜெமீன்தாரரைப் பார்த்து வேண்டாம், வேண்டாம். என் தாய் என்னைக் காப்பாற்றுவாள் - கைவிட மாட்டாள்.

(சுசீலாவைப் பார்த்து)

மகளே! அந்தச் சாபத்தைப் போக்கிக்கொள்ள ஒரு பலி தந்தாக வேண்டும்.

சு; (ஆழ்ந்த சோகத்துடன், அந்தப் பலி நானா?

தே: ஆமாம்.

சு: சரி.

ஜெ : சபாஷ்! தேவரே! சபாஷ்!

----------------------

காட்சி -13

இடம் :- சுசீலா அறை.

இருப்போர் :- சுசீலா.

(சுசீலா தனிமையாகத் தேம்பித் தேம்பி அழுகிறாள்.)

சு : அந்தப் பாதகனிடம் என் தகப்பனாரின் உயிரையும் மானத்தையும் அழிக்கக்கூடிய ஏதோ ஓர் இரகசியம் சிக்கிக் கொண்டது. அப்பா, அதனால்தான் அவனைக் கண்டு நடுங்குகிறார்.

(பதை பதைத்து)

என்ன மர்மம்? அது என்ன பயங்கர இரகசியம்? தெரியவில்லையே!

(தாயார் பவானியின் படத்தைப் பார்த்து)

அம்மா! அம்மா! என்னைப் பலி கேட்கும் அந்தப் பயங்கர இரகசியம் என்ன?

(கண்ணாடியில் தன் உருவம் தெரியக் கண்டு )

என்னை அழிக்கும் அழகே! இம்சைக்கு என்னை ஆளாக்கும் இளமையே நாசமாகட்டும்! நாசமாகட்டும் இந்த அழகு.

(புஷ்பத்தை வீசி எறிகிறாள்)

(மறு விநாடி)

ஐயோ! அழகு என்ன செய்யும்? குணசீலரான சேகரை என்னிடம் அந்த அழகல்லவா அழைத்துக்கொண்டு வந்தது? அவருக்கு நான் அர்ப்பணித்துவிட்ட பொருள் அல்லவா இந்த அழகு மலர் முகம் என்று கூறுவார்: மந்தியிடம் தரச் சொல்கிறார் தந்தை : தராவிட்டால் தனக்கு மரண தண்டனை தருவார்களாம். அது சாபமாம் ஐயோ! அது என்ன சாபம்!

அந்தச் சண்டாளன் ஏன் அப்பாவின் உயிரைத் தன் கரத்தில் வைத்துக்கொண்டு வதைக்கிறான்? அவன் ஒழிந்தால்!

(முகத்திலே முதலில் பயம். பிறகு தெளிவு உண்டாகிறது.) அவன் ஒழிந்தால் அப்பாவுக்கும் ஆபத்து இல்லை. என் வாழ்க்கையும் பாழாகாது.

கொலைதான்! செய்தால் என்ன? அவன் சாகாவிட்டால் மூன்று உயிரல்லவா வதைபடும்.

ஆமாம்! என்னை மண அறைக்கு அழைக்க வந்தவனை பிணமாக்குகிறேன்.

[மேஜை அறையைத் திறந்து, ஒரு பொட்டலம் எடுத்து, விஷ மருந்தைப் பாலிலே கலந்து விடுகிறாள்.]

மையல் கொண்டுள்ள அந்த மடையனிடம் இதைத் தந்தால் போதும்... ஆனால்..... அந்தப் பயங்கர இரகசியம்?

[யோசிக்கிறாள்)

ஒருவேளை, அவன் இறந்து விட்டாலும் சாபம் இருக்குமோ? தன் ஆசை நிறைவேறாத முன்பு சாக நேரிட்டால், அப்பாவைத் தூக்குமேடைக்கு அனுப்பக்கூடிய அந்த இரகசியத்தை வேறு யாராவது உபயோகித்துக் கொள்ள ஏற்பாடு இருக்குமோ? அவன் கன்னெஞ்சக்காரன் மட்டுமல்லவே - நயவஞ்சகனாயிற்றே.

(கைகளைப் பிசைந்து கொண்டு)

என்ன ஏற்பாடு செய்து வைத்திருக்கிறானோ?

(கொஞ்ச நேரம் யோசனை செய்துவிட்டுக் கீழே செல்கிறாள்)

------------------

காட்சி -14

இடம் :- தேவர் மாளிகைக் கூடம்.

இருப்போர் :- ஜெகவீரர், தேவர்.

[தேவர், மேஜை மீது தலையைக் கவிழ்த்துக் கொண்டிருக்கிறார். ஜெகவீரன் நாற்காலியில் சாய்ந்து கொண்டு கால்களை மேஜை மீது போட்டுக்கொண்டு அட்டகாசமாக இருக்கிறான். சுசீலா வருகிறாள்.)

ஜெ : சுசீலா !

[தேவர் திடுக்கிட்டுத் தலையை நிமிர்த்தி சுசீலாவைப் பார்க்கிறார்.)

சு : நான் பலியான பிறகு, தாங்கள் சொன்ன அந்தச் சாபம் கட்டாயம் நீங்கிவிடுமா அப்பா?

தே: (ஒன்றும் புரியாமல்) தங்கமே! என்ன கேட்கிறாய்?

ஜெ : நான் சொல்கிறேன் சுசீலா !

[ எழுந்து கெம்பீரமாக உலவிக்கொண்டு பேசுகிறான்.]

உன் தகப்பனாரைத் தூக்குமேடைக்கு அனுப்பக்கூடிய இரகசியம் என்னிடம் இருக்கிறது.

(சுசீலா திகைப்பது கண்டு)

ஏன் திகைக்கிறாய்?

ஆபத்தானது வெடிமருந்து. ஆனால் கொஞ்சம் தண்ணீரை அதிலே ஊற்றிவிடும், ஆபத்து வராது.

சு : விஷயத்தைச் சொல்லுங்கள் .....

ஜெ : மாமா, என்று சொல்லியிருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்கும். பரவாயில்லை வெட்கம் இருக்கும் என்று எண்ணிக் கொள்கிறேன்.

சு : அந்த இரகசியம்.....

ஜெ : என்னிடம் எப்படிக் கிடைத்தது என்று கேட்கிறாயா?

[தேவர் ஜெகவீரன் கையைப் பிடித்து இழுக்கிறார்.)

ஜெ : (தேவர் பக்கம் திரும்பி) சொல்லி விட மாட்டேன் பயப்படாதீர்! சுசீலா! என்னிடம் விலையுயர்ந்த வைரம், பார்த்தால் பிரமிக்கச் செய்யும் பச்சை, வையகமே புகழும் வைடூரியம் ...

சு : கோமேதகம், முத்து, நவரத்னங்களும் இருக்கின்றன. நான் கேட்பது என்ன, நீர் பதில் சொல்வது என்ன?

ஜெ : பொருத்தமில்லாமல் நான் பேசமாட்டேன் சுசீலா ! அந்த நவரத்தினங்கள் எனக்குக் கிடைத்தது போல இந்த இரகசியமும் கிடைத்தது. வைர மாலையை நான் உனக்குத் தந்து நீ உன் வசீகரமான கழுத்திலே அதை அணிந்து கொண்டால், ஊரார் அந்த வைரம் எப்படி ஜெமீன்தாரருக்குக் கிடைத்தது என்றா கேட்பர்? எவனாவது மடையன் கேட்டாலும், நானா பதில் சொல்வேன்?

சு: இரகசியம் எப்படி உமக்குக் கிடைத்தது என்பதைக் கூறமுடியாது. அதற்குத்தானே இவ்வளவு பேச்சும்.

ஜெ : ஆமாம்! அதையேதான் நாசுக்காகச் சொன்னேன். எப்படியோ கிடைத்தது அந்த இரகசியம். கலியாண மானவுடன் அந்த இரகசியம் உன்னிடம் தரப்படும். நீ என்ன வேண்டுமானாலும் செய்யலாம். கலியாணம் இல்லை - உலகுக்கு அது தரப்படும். நீ பிடிவாதம் செய்துகொண்டே காலம் கடத்திவந்தால், சாகசம் செய்தால், ஜெகவீரனை ஏமாற்ற நினைத்தால், சுசீலா! (குரலை மேலும் மேலும் உயர்த்திக் கொண்டே, அவள் அருகே போய் நின்று. குரூரமான பார்வையுடன்) அந்த இரகசியம் அரசாங்கத்திடம் போய்ச் சேரும். அதற்கான முன்னேற்பாடு என் வக்கீலிடம் இருக்கிறது.

(உரத்த குரலில் சிரித்துவிட்டு)

சுசீலா! நான் முட்டாளல்ல!

(தீப்பொறி பறக்கும் கண்களுடன் பார்க்கிறான். திகைத்த மங்கை தள்ளாடிக் கொண்டு மாடிக்குச் செல்கிறாள்.)

------------------

காட்சி -15

இடம் : சுசீலா அறை.

இருப்போர் :- சுசீலா.

(தள்ளாடி நடந்து வந்து சுசீலா, படுக்கை மீது விழுகிறாள்.)

சு: சேகர்! சேகர்! என் நிலையைப் பார்! பலி! பலி ! உலகிலே கேட்டிராத பலி! பெண்ணின் விருப்பத்துக்கு மாறாகக் கலியாணத்தை நடத்துபவர்கள், அறிவிலிகள், ஆணவக்காரர்கள், பித்தர்கள் , என்று ஆயிரம் தடவை கூறியிருக்கிறேன்.

என் தகப்பனார் படித்தவர், அறிவாளி , பெயருக்கு ஏற்றபடி கருணை உள்ளவர், அவர் என்னை பலிபீடத்திற்குப் போ என்று கூறுகிறார்.

ஐயோ! அவர் கோபத்தோடு அந்த வார்த்தையைச் சொன்னால், கோல் கொண்டு தாக்கினால், நான் பல காலமாகப் பெண்களைக் கொடுமை செய்து பழக்கப்பட்ட ஆண்களிலே இவரும் ஒருவர் என்று வெறுத்துத் தள்ளி விடுவேன்.

அவர் அழுகிறார்! எனக்குக் கட்டளை பிறப்பிக்கவில்லை, என் எதிரே கண்ணீர் விடுகிறார்.

மகளைத் தாயே என்று அழைக்கிறார். அவருடைய முழங்காலின் மீது கால் வைத்து ஏறி, அவர் மடியில் உட்காருவேன் சிறுமியாக இருந்தபோது அப்படிப்பட்ட என் முன், என் தகப்பனார், ஐயோ! மண்டியிடுகிறாரே!

தகப்பனாரின் உயிருக்கும் என் வாழ்வுக்கும் ஒரு பயங்கரமான முடி போட்டிருக்கிறானே அந்தப் பாதகன்.

சேகர்! சேகர் எங்கே இருக்கிறாய்? பாவம் உனக்கென்ன தெரியும், உன் வாழ்வு அழிக்கப்படுவது.

[ படுக்கையில் புரண்டு அழுகிறாள்]

[மீண்டும் எழுந்திருக்கிறாள். மேஜை மீது விஷக் கோப்பை இருப்பது தெரிகிறது.]

விஷம் இனி ஏன்?

(அதையே உற்றுப் பார்த்துவிட்டுப் புன்சிரிப்புக்கொள்கிறாள்.)

விஷம் ஏனா? ஏன் உபயோகமாகாது? நான் பலியாகத் தானே வேண்டும். காதலற்ற அந்தக் கலியாணம். என்னை மெள்ள மெள்ளக் கொல்லும் விஷம் - இது - இப்போதே கொன்றுவிடுமே.

(கோப்பையை எடுத்துப் பார்த்துவிட்டு)

ஆனால் சேகர்! ஐய்யோ ! சேகர்! நமது காதல் ராஜ்யம் அழிந்துவிடுகிறதே. உன் இருதயத்துக்கு ஜோதி என்று சொல்வாயே, இதோ உன் ஜோதி. அணைந்துவிடப் போகிறது,

[சேகரின் படத்தைப் பார்த்து]

அன்பா என்னை மன்னித்து விடும். என் மீது குற்றமில்லை. நான் மாசற்றவள் - என்னை நான் தியாகம் செய்கிறேன் என்னைப் பெற்றவருக்காக .

(கோப்பையை மேஜை மீது வைத்துவிட்டுப் படத்தை எடுத்து அணைத்துக் கொண்டு )

அந்தோ ! இதுதானா எனக்குக் கதி இன்று நிலவில் அவரும் நானும்....ஐயோ! நினைத்தாலே

(படத்தை மாட்டிவிட்டுக் கண்களைக் கைகளால் மூடிக் கொள்கிறாள் ஒரு கணம். திடுக்கிட்டுக் கையை எடுக்கிறாள்.)

சேகர்! சேகர்! கண்ணை மூடிப் பயன் இல்லை . என் கருத்திலே கலந்த கண்ணாளா! உன்னை நான் இழக்கத்தான் வேண்டுமா?

('வானிலுறை மதியே, மதியே வாழ்வின் நிதியே'' என்ற பாட்டை, சோகமாக மெல்லிய குரலில் இரண்டடி பாடுகிறாள், நிலவில் நடைபெற்ற காதல் விளையாட்டை எண்ணிக்கொண்டு)

வாழ்வின் நிதி ! வாழ்வின் நிதி ! அந்த வஞ்சகனின் சதிக்கு இரையாகிறேன். இதற்கோ இன்று அவரும் நானும்

(சில விநாடி மெளனம்: பிறகு ஓர்வித உறுதி பெற்று)

செ! சேகர் என் தியாகத்தைக் கேள்விப்படாமலிருக்க முடியாது. தந்தை ஒரு நாள் சொல்லியே தீருவார். சேகர் என்னை நிந்திக்கமாட்டார், நிச்சயமாக. தியாகத்தின் மேன்மையை அவர் எப்போதும் சொல்வாரே எனக்கு.

(கோப்பையை எடுத்துக் குடிக்கப் போகும் போது. ஜன்னல் வழியாக ஒரு கள்ளன் நுழைவது காண்கிறாள். திடுக்கிட்டுப் போன சுசீலா, உடனே சமாளித்துக் கொள்கிறாள். கள்ளன் அவளைக் கண்டதும், துப்பாக்கியைக் காட்டுகிறான். அவள் அலறவில்லை. புன்னகை புரிகிறாள். கள்ளனுக்கு இலேசாகக் கிலி பிடிக்கிறது. அவனையே உற்று நோக்கியபடி என்னமோ யோசிக்கிறாள் சுசீலா. அவன் அவளைப் பார்த்தபடியே பின்

வாங்குகிறான்.)

சு : நில் ! போகாதே!

சு: அசையாதே (துப்பாக்கியைக் காட்டுகிறான்.)

சு : சுத்தப் பயங்கொள்ளி, களவாட வந்தவன் ஒரு பெண்ணைக் கண்டு ஓடுகிறாயே! இவ்வளவு கோழை ஏன் இந்த வேலைக்கு வந்தாய்?

சு: உம்! சுட்டுவிடுவேன்.

(கள்ளனின் கை நடுங்குகிறது)

சு : ஏன் நடுக்கமெடுக்கிறது? பயமா?

சு: (அசடு சொட்ட) எனக்கா பயம்? உனக்கல்லவா பயம் இருக்கிறது! பயப்படாதே! கூச்சலிடாமல் இரு. நான் உன்னை ஒன்றும் செய்யாமல் போய்விடுகிறேன்.

சு : (நிதானமாக) எனக்கென்ன பயம்? இங்கே கள்ளன், கீழே காமுகன். உனக்கு என் உடைமை வேண்டும். அவனோ என்னையே அபகரிக்க வந்திருக்கிறான். நீ கருந்தேள், கீழே கருநாகம்.

(கள்ளன் திகைத்துப் போகிறான்.)

சு : பயமாக இருக்கிறதா? உனக்கு உயிர்மீது இன்னம் ஆசை இருக்கிறது. எனக்கு அந்த ஆசை இல்லை. ஆகவே அச்சமும் இல்லை. நீ சுட்டாலும் சாவேன், சுடாவிட்டால் கூடச் சாவேன்.

(கோப்பையைக் காட்டி)

இதோ பார்! இதுவும் ஒரு ஆயுதந்தான்.

சு : என்ன இது?

சு: விஷம்!

க : அய்யோ !

சு : அடே, என்ன அச்சம் ! இன்னம் இரண்டு நிமிஷம் கழித்து வந்திருந்தால் இந்தக் கோப்பை கீழே உருண்டு கிடக்கும் என் பிணம் இங்கே கிடக்கும். உன் வேலையும் சுலபமாகி இருக்கும்.

சு : உனக்குப் பைத்தியமா?

சு: (தலையை அசைத்து) துளிகூடக் கிடையாது. ஆனால், ஜெமீன்தாரர் ஜெகவீரர் தாசானு தாசனாகிறேன் என்று சொல்கிறார். அவரைக் கல்யாணம் செய்து கொள்ள மாட்டேனென்று பிடிவாதம் செய்கிறாயே, சுசீலா ! நீ ஒரு பைத்யம் - என்று அப்பா கூறுகிறார். அவர் மட்டுமா? என் ஆருயிர்க் காதலர் அடிக்கடி சொல்வார், "என்ன கண்ணே ! பைதயம் உனக்கு! உலகமே எதிர்த்தாலும் நான் உன்னை விடமாட்டேன்" என்று. அவர் ஒரு பிரபல டாக்டர். ஆனால் வேடிக்கை என்ன தெரியுமோ? எனக்குப் பைத்யம் துளிகூடக் கிடையாது.

க: என்ன தொல்லை இது! இது ஒரு மாதிரி பைத்யமோ?

சு : உனக்குக் காதல் தெரியுமா?

க : தெரியாதே.

சு : கன்னம் வைப்பது. கதவை உடைப்பது, காதை அறுப்பது இதுமட்டும்தான் தெரியுமோ? என்னப்பா இது. களவாடினால் உனக்குப் பொருள் கிடைக்கும். வாழ்க் கைக்குப் பொருள் மட்டும் போதுமா? காதல் தெரியா விட்டால் நீ என்ன செய்யப்போகிறாய் களவாடிய பொருளை எல்லாம் வைத்துக்கொண்டு ?

க : எனக்கு மயக்கம் வருகிறது.

சு : இவ்வளவு அழகான நிலவில், உனக்குக் களவாடப் போகலாம் என்று புத்தி பிறந்ததே தவிர, வேடிக்கையாக உலாவலாம், ஆனந்தமாகப் பாடலாம் என்று தோன்ற வில்லை. ஏன்? காதல் என்றால் தான் தெரியாது என்கிறாயே!

க: நான் போகிறேன். நீ ஏதேதோ பேசுகிறாய். உன்னைப் பார்த்தால் எனக்குப் பரிதாபமாக இருக்கிறது, பயமாகவும் இருக்கிறது.

சு : நேற்று நீ வந்திருந்தால் நானும் கூடத்தான் பயந்து போயிருப்பேன். இன்று உண்மையிலேயே பரிதாபப் படுகிறேன். ஏன் தெரியுமோ? நீ உன் முழுத் திறமையைக் காட்டினாலும் என்னை என்ன செய்ய முடியும்? சாகடிக்க முடியும். நான்தான் சாகத் துணிந்து விட்டேனே! இனிப் பயம் என்ன? சுடு இஷ்டமிருந்தால்.

க : இல்லை நான் போகிறேன். ஏதோ சதி நாடக மாடுகிறாய். என்னை ஏய்க்கப் பார்க்கிறாய். நான் கீழே இறங்கிப் போகும்போது கூச்சலிட்டு என்னைச் சிக்க வைக்கலாம் என்று பார்க்கிறாய். நான் ஏமாறமாட்டேன். அப்படியே அந்த நாற்காலியில் உட்கார்.

சு : பிறகு?

க : உன் வாயில் துணி அடைத்து .....

க : வழக்கமாக நடப்பதுதான். வாயில் துணி அடைத்து என்னை நாற்காலியோடு சேர்த்துக் கட்டிவிடப் போகிறாய். அதுதானே!

க: ஆமாம்... கூச்சலிட்டால்....

சு: பயப்படாதே! இது பெரிய மாளிகை. ஒருதரம் இரண்டு தரம் கூச்சலிட்டால் கீழே கேட்காது. சரி நான் கூச்சலிட்டால் கொன்றுவிடுவாய் பைத்யக்காரா கொலை! தற்கொலை! இரண்டிலே எதுவாக இருந்தால் என்ன? இப்போது நான் சாகவேண்டும். அவ்வளவுதான்.

(சுசீலாவின் கண்களிலே கொஞ்சம் நீர் பெருகுவது கண்டு)

க கண்களிலே நீர் ....

சு : அப்பா! உனக்கு அக்கா, தங்கை, யாராவது இருக்கிறார்களா?

க : (இல்லை) என்று தெரிவிக்கத் தலையை அசைக்கிறான்.)

சு : அம்மா ?

க : ( இருக்கிறார்கள் என்று தெரிவிக்கத் தலையை அசைக்கிறான்.)

சு : எனக்கொரு உபகாரம் செய்கிறாயா? களவாட வந்தவனை ஒரு கன்னி உபகாரம் செய் என்று கேட்பது. படமெடுத்தாடும் நரகத்தைப் பார்த்து மாணிக்கம் கொடு என்று கேட்பது போலிருக்கிறதா? என் நிலைமை அப்படிப் பட்டது. அதனால்தான், யாரைக் கண்டால் பயத்தால் கூக் குரலிட வேண்டுமோ, அவனைக் கண்டு உதவி கேட்கிறேன்.

க : நம்ப முடியாத வேடிக்கையாக இருக்கிறதே. நான் என்ன உதவி செய்ய முடியும்? கள்ளனிடம்....... உதவி கேட்டால்... எனக்குப் புரியவில்லையே.

சு : எனக்கு உதவி செய்வார் யாரும் இல்லை . இந்த விஷத்தைத்தான் உதவிக்கு அழைத்தேன். நீ விஷத்தைவிடக் கொடியவனா! நீ கட்டாயம் உதவி செய்யமுடியும்.

க: என்ன உதவி?

சு: கள்ளனாக இருந்தது போதும். நாளைக்கு வேண்டு மானால் கூடக் கள்ளன் வேலைக்குப் போக வேண்டாம். உன் ஆயுட்பரியந்தம் திருட வேண்டிய அவசியமின்றி உனக்குப் பொருள் தருகிறேன். வேலை தருகிறேன். எனக்கு மட்டும் இப்போது ஒரு உதவி செய்.

க: (புரியாமல் ) நானா? உதவியா? என்ன உதவி?

க: கொஞ்ச நேரம் என் காதலனாக இரு.

க : பயந்து போய்) தாயே! கும்பிடுகிறேன். நீ வனதேவதையோ, மோகினியோ, என்னை ஒன்றும் செய்து விடாதே. நான் தாய்க்கு ஒரே மகன்... இனி நான் சத்யமாகத் திருடுவதில்லை .

ஐயோ! ஐயோ! முட்டாளே! நான் தேவதையுமல்ல, பிசாசுமல்ல. உன்னிடம் உதவி கேட்கும் ஒரு அபாக்யவதி, கொஞ்ச நேரம் ஒரு மணி நேரம் என்னைத் தாயே, பேயே என்று கூப்பிடாமல், கண்ணே ! மணியே ! என்று கூப்பிடு. அஞ்சாதே, கொஞ்சிப் பேசு.

க : (திகைப்படைந்து) நானா? உன்னையா?

சு : உண்மையாக அல்ல, பாவனையாக.

க: ஏன்?

சு: உட்கார். நான் இந்த வீட்டுக்காரரின் ஒரே மகள் - தாய் இல்லை - நான் அழகாக இருக்கிறேனல்லவா?

க : ஆமாம்...

சு ; அதனாலேதான் எனக்கு ஆபத்து. பெண்களுக்கு அழகு, ஆபத்தையும் உண்டாக்கும். அந்த அழகால் மற்றவர்களுக்கும் ஆபத்து உண்டாகும். என்னைக் கலியாணம் செய்து கொள்ள வேண்டுமென்று என் மாமன், காமுகன், கயவன், பிடிவாதம் செய்கிறான். எப்படியோ என் அப்பாவைச் சரிப்படுத்திக் கொண்டான்.

க : அவனைக் கொன்றுவிடுகிறேன். அது முடியும் என்னால் ....

சு : கொலை தெரியும், களவு தெரியும், காதலிக்க மட்டும் தெரியாதா? இது தெரிந்து கொள்ளாமல் இவ்வளவு பெரிய ஆளாகி விட்டாயே.

க : காதல் என்பது சூது - சுகபோகிகளின் சதி - கவிகளின் கற்பனை மாளிகையிலே தரப்படும் மது - என்று என் தாயார் எனக்குக் கூறி இருக்கிறார்கள்.

சு: பாவம், உன் அம்மாவை எவனாவது பாதகன் ஏமாற்றி பிட்டிருப்பான். மனம் நொந்து சொன்ன வார்த்தை அது. ஆனால் காதல் சதி அல்ல, வலை ; சிக்கினவர் தப்புவதில்லை ; பானவில்; ஆனால் இருக்கும் வரையில் அழகு அற்புதமாக இருக்கும். கைகூடினால் விருந்து, இல்லையோ அதுவே விஷம். காதல் சந்திரன் போல ஜோதியாகவும் இருக்கும்; சில சமயம் நெருப்பாகவும் எரிக்கும்.

(சுசீலா இப்படிக் கூறும்போது, கள்ளன் மெள்ள நழுவப் பார்க்கிறான். அதைக் கண்டுவிட்ட சுசீலா அவனை நோக்கி)

க : போகாதே... உட்கார். நீ போக முயற்சித்தால், நான் கூச்சலிடுவேன் - நீ அகப்பட்டுக் கொள்வாய். நான் இதைப்பற்றி உனக்குச் சாவகாசமாகப் பிறகு கூறுகிறேன். ஒரு பித்தனின் பிடியிலே என் தகப்பனார் சிக்கிக்கொண்டார். ஒரே ஒரு வழிதான் இருக்கிறது நான் தப்பித்துக்கொள்ள. ஜெமீன்தாரனாகப் பார்த்து, என்னை வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட வேண்டும். அதற்குத்தான் இந்த ஏற்பாடு. என்னைப் பார்க்க, பேச, அவன் வரப்போகிறான்.

(சந்தடி ஏதாவது கேட்கிறதா என்று உற்றுக் கேட்கிறாள்.)

இரு ! இல்லை! சந்தடி காணோம். இன்னம் வரவில்லை. கொஞ்சம் நேரம் ஆகட்டும் என்று இருக்கிறான். அந்தக் கயவன் நான் தூங்கிய பிறகு வரலாம் என்று கூட இருப்பான். அவன் வருகிற சமயமாகப் பார்த்து, நீ என்னிடம் காதலிப்பது போலப் பேசு , நானும் சரசமாடுபவள் போல் நடிப்பேன். அவன் உள்ளே வந்து அந்தக் காட்சியைக் கண்டால், உடனே என்னை வெறுத்துவிட்டுப் போய் விடுவான். நான் கேவலம் நள்ளிரவில் சோரநாயகனிடம் பேசிக் கிடப்பவள் என்று எண்ணி என்னைக் கலியாணம் செய்து கொள்வது என்று கொண்டுள்ள ஆசையை விட்டு விடுவான். உன் பெயர் என்ன?

க : ரத்தினம்.

க : ரத்தினம்! இந்த உதவி செய், அல்லது என் உயிரைப் போக்கு.

(சுசீலாவின் சோகநிலையை உணர்ந்து பரிதாபம் - கொண்ட கள்ளன் நல்வழிப்பட்டு)

க : என் தங்கை அம்மா இனி நீ . இவ்வளவு இளவயதில் விஷம் சாப்பிட்டு மடியவும், என் கைத் துப்பாக்கியால் சாகவும் துணியும் அளவுக்கு உனக்கு மனவேதனை ஏற்பட்டிருக்கிறது.

இப்போதுதான் உணர்ந்தேன் உன் நிலைமையை.

க : நீ மிக நல்லவனப்பா .

க: இதுதானம்மா முதல் தடவை என்னை நல்லவன் என்று பிறர் கூறக் கேட்டது. ஆனால் என் தாயின் மேல் ஆணை. இனி நான் களவாட மாட்டேன்.

சு : என்னைக் காப்பாற்ற?

க: தயங்கமாட்டேன்....

சு : என் பெயர் சுசீலா?

க: தயங்கமாட்டேன் சுசீலா !

சு : அந்தக் காமக்குரங்கு ஏதாவது என்னிடம் சேஷ்டை செய்தால் வாலை நறுக்கு.

க : பேஷ்! அது நமக்குப் பழக்கமான வேலை. இந்தக் காதல் விஷயம் தான் புதிது.

சு; நான் அவனைக் கண்டதும் திடுக்கிடுவது போலிருப்பேன்.

க : சரி.

சு: அவன் உன்னை அடிப்பான். கொஞ்சம் முன்கோபி. மேலும் இப்படிப்பட்ட சமயத்திலே கோழைகூடத் தைரியசாலியாவானல்லவா?

க : அடிப்பானா? என் சுபாவம் ஒரு மாதிரி சுசீலா அடி விழுந்தால் நான் மனுஷனல்ல, மிருகமாகிவிடுவேன் : கண்மண் தெரியாமல் தாக்குவேன்.

சு : நடக்கட்டும். ஆனால் ஒன்று. நான் இடையிடையே வேண்டாம். அடிக்காதே, என்று கெஞ்சுவேன்; சட்டை செய்யாதது போல நடந்து கொள்ள வேண்டும்.

க : சரி, சுசீலா ! ஆத்திரத்தில் நான் எதையும் மறந்து விடுவேன். அந்தச் சமயம் இந்தத் துப்பாக்கி என்னிடம். இருப்பது ஆபத்து. இதை நீ வைத்துக்கொள்.

சு: ரத்தினம் நீகள்ளனாகக் காலந்தள்ளுகிறாயே தவிர, உண்மையிலேயே என்னைப்போல ஒரு தங்கை இருந்திருந்தால் உத்தமனாகி இருக்கலாம். எவ்வளவு நம்பிக்கையுடன் துப்பாக்கியை என்னிடம் கொடுக்கிறாய்,

க : நான் மறுபிறவி அல்லவா எடுத்திருக்கிறேன் சுசீலா ! சாகசமாகப் பேசி என்னைச் சாகடிக்கவே நீ தந்திரம் செய்து துப்பாக்கியை வாங்கிக் கொண்டதாகவே இருக்கட்டும். சகல சுகமும் இருக்கும்போது, காதலுக்காக உயிரைவிடத் துணியும் ஒரு உத்தமியின் கரத்தால் மாள்வது. ஊராரிடமோ, ஊர் ஆள்வோரிடமோ உதைபட்டுச் சாவதைவிட மேலான தல்லவா?

சு : ஒரு கள்ளன் காட்டும் இரக்கம் கூடக் காமுகனிடம் கிடைப்பதில்லை.

க : ஆமாம், உன்னை வதைக்கும் அந்த வஞ்சகன் இப்போது அல்லது இன்னம் கொஞ்ச நேரத்தில் இங்கு வருவான் என்று எப்படித் தெரியும் உனக்கு? - சு : (கேலியாக அதுவா? தோட்டத்துச் சுவரைத் தாண்டி, கயிறு போட்டு ஜன்னலில் மாட்டி, உள்ளே வரத் தெரிந்ததல்லவா உனக்கு?

க. ஆமாம். அது என் தொழில், பழக்கம். க: கள்ளன் எந்த வீடும் நுழைவான். காமுகன் கதியற்ற கன்னிமாடமாகப் பார்த்து நுழைவான் பெண்களால் அவ்விதமான ஆண்களின் சுபாவத்தைத் தெரிந்து கொள்ள முடியும்.

க: அப்படியா! சு : மேலும் நான் சம்மதித்துவிட்டேனல்லவா. அந்தச் சண்டாளன் அதே நினைப்பிலே இருப்பான். தூக்கமும் வராது. மோக மயக்கம் இருக்கும். தனியாகத்தானே இருப்பாள். தகப்பனோ நம்மிடம் பயந்து கிடக்கிறான், போய்த்தான் பேசுவோமே என்று தோன்றும். வருவான். மேலும், காந்தர்வ விவாகம் என்று வேறே சொல்லி இருக்கிறான்.

க : மடையன்! வரட்டும்.

(உட்காருகிறான்.)

-------------------

காட்சி -16

இடம் : சேகர் வீடு

இருப்போர் : சேகர்.

(சேகர் படுத்துப் புரள்கிறான். தூக்கமில்லை. படிக்கிறான், முடியவில்லை. பாடுகிறான், திருப்தி இல்லை. உலாவுகிறான் - யோசிக்கிறான்.)

சே : (தனிமொழி) சுசீலாவை ஏன் அவ்வளவு அவசரமாக அழைத்துக்கொண்டு போனார்கள். ஒருவேளை, தேவருக்கு உடம்பு ஏதாவது... செச்சே! உடம்புக்குச் சரியில்லை என்றால் என்னை அல்லவா அழைத்திருப்பார்கள். மாரி அவசரப் படுத்தி அல்லவா அழைத்துக்கொண்டு போனாள். எதற்கும் டெலிபோன் செய்து கேட்போமே.

(டெலிபோன் செய்கிறான்.)

"ஹலோ ! ஹலோ !''

'ஆமாம்! நான் தான், டாக்டர் சேகர்தான் பேசுகிறேன்...'

--------------

காட்சி -17

இடம் :- தேவர் வீடு

இருப்போர் - தேவர் , ஜெகவீரர்.

[தேவர் மேஜை மீது தலையைக் கவிழ்த்த வண்ணம் கவலையுடன் ஏதேதோ நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்.)

(ஜெகவீரர், போதையுடன் அவரை விறைத்துப் பார்ப்பதும், உலவுவதுமாக இருக்கிறார்.

டெலிபோன் மணி அடித்ததும் தேவர் பேசுகிறார் !

தே: என்ன சேகர்? இந்த நேரத்தில்....

.....................

தே: ஓஹோ சுசீலாவை அவசரமாக அழைத்துக் கொண்டு வரவே, பயந்துவிட்டாயா?

....................

தே: அதெல்லாம் ஒன்றுமில்லை ...

(ஜெகவீரர் குறுக்கிட்டு)

ஜெ : யார் பேசுவது?

தே: சேகரன்.

ஜெ : சேகரனா? சரி! இங்கே வரச் சொல்லுங்கள்,

தே : யாரை?

ஜெ : அவனைத்தான். பயல், நாளைக்கு நிச்சயதார்த் தத்தின் போது ஏதாவது தொல்லை தரக்கூடும். வரவழைத்து ...

தே: அவன் காலில் வீழ்ந்து

ஜெ : காலில் விழுவதோ, கண்ணீர் பொழிவதோ, எனக்குத் தெரியாது. நான் வெளியே போய் வருகிறேன். அதற்குள்

தே: (டெலிபோனில்) டாக்டர்! ஆமாம்! கொஞ்சம் வந்து போகிறீரா... இல்லை... சுசீலா தூங்கிவிட்டாள். எனக்குக் கொஞ்சம் மார்வலி... அப்பப்பா பப்பப்பா ...

''ஆமாம், சுசீலாவுக்குக்கூடத் தெரியக்கூடாது... பயந்து விடும். உடனே தான் ...... வரு கிறீரா?... சந்தடி கூடாது. குழந்தை பயப்படும் .....

----------------------

காட்சி -18

இடம் : -- சேகர் வீடு.

இருப்போர் - சேகர்.

(அவசரமாகக் கோட்டுப் போட்டுக்கொண்டு சில மருந்துகளையும் பெட்டியில் வைத்துக் கொண்டு புறப்படுகிறார்.)

--------------

காட்சி -19

இடம் :- தேவர் வீடு.

இருப்போர் :- தேவர்.

[தேவர் சேகர் வரவுக்காகக் காத்திருக்கிறார். சேகர் அவசரமாக வருகிறார்.)

தே: சந்தடி செய்யாதீர், டாக்டர்! உட்காரும்.

(டாக்டர் சேகர், ஸ்டெதாஸ்கோப் எடுக்கிறார் - பரிசோதிக்கிறார்.)

தே: பார் சேகர்! எப்படி அடித்துக் கொள்கிறது பார்த்தாயா?

சே : ஆமாம்! கொஞ்சம் படுத்துக்கொள்கிறீரா? சரியாகப் பார்க்க வேண்டும்.

தே : பைத்யம்? சேகர், அதையெல்லாம் சுருட்டி வை பெட்டியில் உட்கார் இப்படி..

சே : இதயக் கோளாறு என்றீரே... தே: ஆமாம். நெடுநாளைய வியாதி. ஆனால் சுசீலா அதை சொஸ்தப்படுத்திவிட்டாள். உட்கார் சேகர்.

சே : மார்புகூட, படபட என்று அடித்ததே.

தே: நோயால் அல்ல. சேகர்! பேய் அறைந்து விட்டது என்னை ஏன் அப்படி விறைத்துப் பார்க்கிறாய்? பேயாவது. பிசாசாவது. இதை எல்லாம் யார் நம்புவது என்கிறாயா? பேய், வேறோர் தனியான ஜாதி அல்ல அப்பா! மனிதர்களிலேயே சிலர் பேய்க்குணம் படைத்தவர்கள்தான்.

சே : தாங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள்?

தே: சொல்லவேண்டியது இனிமேல் தான் சேகர் . நீ திடுக்கிடாமல் கேட்கவேண்டும். குறுக்கே எதுவும் பேசக் கூடாது. சுசீலா உன்னைக் கலியாணம் செய்துகொள்ள மாட்டாள்.

சே : வேடிக்கை பேச ...

தே : வயதுமல்ல, நேரமுமல்ல. நாளைக்கு சுசீலாவை ஜெமீன்தாரர் ஜெகவீரருக்கு மணமுடிக்க நிச்சயம் செய்யப் போகிறோம்,

சே : சுசீலா ...?

தே: சம்மதித்து விட்டாள்.

சே: நான் நம்பமுடியாது ....

தே: உலகமே நம்பாது. ஆனால் அது உண்மை . சுசீலா சம்மதித்தது, உன்னை மறந்ததால் அல்ல, என் உயிரைக் காப்பாற்ற.

சே : தங்கள் உயிருக்கும் சுசீலா திருமணத்துக்கும் என்ன சம்பந்தம்?

தே: தம்பி! என்னைப் பார். நான் கொலைகாரன் என்று சொன்னால் நம்புவாயா?

சே : ஒருக்காலும் நம்ப மாட்டேன்.

தே: கள்ளமில்லாத வெள்ளை உள்ளம்; ஆனால் உண்மை என்ன தெரியுமா? நான் கொலை செய்தவன்.

(சேகர் திடுக்கிடுகிறான்.)

சேகர் பரிதாபத்துக்குரிய என் கதையைக் கேள். நான் வாலிபனாக இருந்தபோது. ஒரு அழகிய இளம் விதவையைக் காதலித்தேன். அவள் என்னைப் பரிபூரணமாக நம்பினாள். காதலில் மூழ்கினோம். கடைசியில் சமூகக் கட்டுப்பாட்டுக்கும் குடும்பக் கெளரவத்துக்கும் பயந்து. நான் அவளைக் கைவிட்டேன் ... கர்ப்ப வதியாக.... .

இந்தக் கொடியவனால் கைவிடப்பட்ட அப்பெண் என்னென்ன கஷ்டத்துக்கு ஆளானாளோ தெரியாது. அடிக்கடி என் மனம் மட்டும் சுடும். ஆனால் கற்பழித்த காதகனான நான், ஜெமீன்தாரர் ஜெகவீரரின் தங்கை பவானியைக் கலியாணம் செய்துகொண்டு, கெளரவம் பெற்றேன். அந்த விதவையின் பெயர் சொர்ணம், ஸ்வர்ணா என்றும் பெயர்.

சே : யார்? மருதூர் மிட்டாதாரரின் வைப்பாட்டியாகச் சில காலம் இருந்தவளா?

தே: ஆமாம். அவளை விபசாரியாக்கியவன், நான் தான்! அவள் விதி அது என்று உலகம் கூறும். இந்தச் சண்டாளன் செய்த சதி, சொர்ணத்தை அந்தக் கதிக்கு ஆளாக்கிற்று.

சே : நான் என் செல்வத்திலும் சுகத்திலும் மூழ்கிச் சொர்ணத்தை மறந்தே போனேன். அவளோ பலவிதக் கஷ்டம் அனுபவித்துப் பிறகு, மருதூர் மிட்டாதாரரின் வைப் பாட்டியானாள். எனக்கு அது தெரியாது. நான் ஒரு வேலை யாக மிட்டாதாரரைப் பார்க்கச் சென்றேன் மருதூருக்கு. அருமையான விருந்து, உபசாரம் - மிட்டாதாரர் எனக்கு அளித்தார். அன்றிரவு. அவர் ஒரு அவசர காரியமாக வெளியே சென்றார். நான் மிட்டாதாரரின் மாளிகைத் தோட்டத்திலே உலவச் சென்றேன். இன்று போல் அன்றும் நல்ல நிலவு.

-------------------

காட்சி -20

இடம் :- மருதூர் மிட்டா தோட்டம்.

இருப்போர் :- சொர்ணம், தேவர், மிட்டாதாரர்.

[தோட்டம் - நிலவு - தேவரின் வாலிபப் பருவம் - பாட்டு - சாளரம் திறக்கப்பட்டு ஒரு பெண் பார்க்கிறாள். இருவரும் பார்க்கின்றனர் ஆச்சரியத்துடன்.)

தே: (ஆவலுடன் - ஆச்சரியத்துடன்) சொர்ணம்!

சொ : தாங்களா?

(தேவர் கரங்களை நீட்டுகிறார். அவளை அழைக்கும் பாவனையில். ஒருகணம், தேவர் தனிமை. சாளரத்திலே சொர்ணம் இல்லை.)

தே: பிரமை ! ஆமாம்! (தனிமொழி) ஆனால் குரல், அதே குரல்.... சொர்ணமா? இருக்க முடியுமா?

[எதிர்ப்புறமிருந்து சொர்ணம் ஓடிவருகிறாள். இருவரும் ஓடித் தழுவிக்கொள்கின்றனர். ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொள்கின்றனர்.]

தே : (அடி மூச்சுக் குரலில்) சொர்ணம்? நான் ....

சொ : இன்பக் கனவல்ல ! உண்மைதான்! நீங்கள் இங்கே எப்படி?

தே: மிட்டாதாரரிடம் ஒரு வேலையாக ... நீ? சொ : நானும் அவருடைய வேலையாள் தான் ....

(தேவர் சொர்ணத்துடைய ஆடை அலங்காரங்களைப் பார்க்க)

வேலை செய்பவளுக்கு. இப்படி அலங்காரம் இராதே என்று பார்க்கிறீரா? நான் மிட்டாதாரரின் அபிமான ஸ்திரி!

தே: அபிமான ஸ்திரி!

சொ : (தலையை ஆட்டி ) ஆமாம் ! மானம் இழந்த பிறகு அந்தப் பட்டம் தரப்படுகிறது. மாளிகையிலே குடி ஏறினால். பழைய மண் குடிசையாகவே இருந்தால், அபிமான ஸ்திரி என்ற பெயர் இராது. வேறு பலவிதமான பெயர். (பெருமூச்சு .)

தே: (சொர்ணத்தை மறுபடி ஒரு கணம் ஆச்சரியத்துடன் பார்த்துவிட்டு, ஆவேசம் கொண்டவர் போல) சொர்ணம்!

சொ: இல்லை! சொர்ணம் செத்துவிட்டாள். உம்முடன் சோலையிலே விளையாடிய சொர்ணம் செத்துவிட்டாள். விதவை மாண்டு போனாள். நான் ஸ்வர்ணா மிட்டாதாரரின் வைப்பாட்டி . கருணாகரத் தேவரின் மனைவியாக இருக்க வேண்டியவள் இன்று இந்த நிலையில்

(தேவர் முகத்திலறைந்து கொண்டு)

தே: சொர்ணம் இந்தப் பாவியை மன்னித்து விடு. மாசற்ற உனக்கு நான் துரோகம் செய்தேன். மகா பாதகன் நான்.

சொ : அதற்குப் பரிசாகப் பகவான் உம்மை ஜெமீன் வீட்டு மருமகனாக்கினார். எனக்கும்தான். (மாளிகையைக் காட்டி ) இந்த அந்தஸ்தை (தன் அலங்காரத்தைக் காட்டி) இந்த அலங்காரத்தைத் தந்தார்.

தே : சொர்ணம்! என்னை நீ எவ்வளவு கண்டித்தாலும் குற்றமில்லை . நான் செய்தது துரோகம் .......

சொ : மாளிகையிலே, இத்தகைய துரோகங்கள் வெறும் நிலாச்சோறு.

தே : இந்தக் காதகனின் துரோகத்தால் இந்தக் கதிக்கு ஆளானாய். மாதரசி ! உன் மலர் முகத்தை மறைத்துக் கொள். உன் அழகும் அலங்காரமும் என்னைக் கொல்கிறது. மறைந்து போ! என்னை மயக்க வந்த மின்னலே மறைந்து விடு.

சொ : (கேலியாக) என் காதலர் கவியாகிவிட்டார்!

தே: கவியானேன்! பலன்! வாழ்க்கையிலே நான் அடைய வேண்டிய விருந்தை இழந்தேன். சொர்ணம்!

சொ: உயிரும் உடலும், மலரும் மணமும், நரம்பும் நாதமும் என்று, அன்று சொன்னீர். நம்பினேன். மோசம் போனேன். கைவிட்டீர், கவலையில் மூழ்கினேன்; கண்ணீர் பொழிந் தேன்; யார் இரக்கம் காட்டினார்கள். இந்தக் கைம் பெண் ணிடம்? சுற்றாத கோயில் இல்லை ! பூஜை, விரதம் என்று தவறவில்லை. என் மணாளர் என்னை ஏற்றுக்கொள்வார், மறுபடியும் வருவார், என்னைப் படுகுழியில் தள்ளமாட்டார் என்று நம்பினேன்... நெடுநாள் வரையிலே ஒரே ஒரு நாள், உலகின் முன்பு, பகிரங்கமாக. ''ஆமாம்! சொர்ணம் என் மனைவிதான்" என்று சொல்லிவிடட்டும். அது போதும். பிறகு விஷம் கொடுத்துச் சாப்பிடு என்று கூறினாலும் துளிகூடச் சஞ்சலமின்றிச் சாப்பிடலாம், என்றுகூட நினைத்தேன்.

கோயில் சுற்றிச் சுற்றி நான் கண்ட பலன் என்ன?

உம்மைப் பெறவில்லை. உமது மனம் மாறவில்லை. கோயிலுக்கு வந்த வேறு பலரின் மனதிலே ஆசையைக் கிளறவே பயன்பட்டது.

உலகமென்ன தர்ம சத்திரமா என்னைக் காப்பாற்ற. நான் வாழ வழியில்லை. என் குடும்பம் தத்தளித்தது, காப்பாற்ற மார்க்கம் இல்லை... நான் விபசாரியானேன் - விபசாரியாக்கப்பட்டேன்.

தே: ஐயோ ! பாவி நான்.....

சொ : பதற வேண்டாம்! குல மாதாக, குடும்ப விளக்காக, தங்கள் தர்ம பத்தினியாக இருக்க வேண்டுமென்று தவம் கிடந்தேன். இன்று ! உமது கண்களை மயக்கும் காமவல்லியாக நிற்கிறேன். மிட்டாதாரரின் போகப் பொருள்.

காதலிக்கத் தெரிந்த உமக்குக் கடமையின் இலட்சணமும் தெரிந்தால் நான் இந்தக் கதிக்கு ஆளாகி இருக்கமாட்டேன். உம் நெஞ்சிலே வஞ்சகம் இருந்தது. கொஞ்சினீர். பிறகு, விதவை நமது அந்தஸ்தை, குலப்பெருமையைக் கொல்லும் நஞ்சு என்று எண்ணிக் கைவிட்டீர்.

தே: சமூகம் என்னை வற்புறுத்திற்று. மிரட்டிற்று.

சொ : சமூகம், சாலை ஓரத்தில் உலாவும் அபலைகளை நம்பிக்கை கொள்ளும்படி செய்து, பிறகு நட்டாற்றில் விடும்படியும் சொல்கிறதா? சமூகத்தின் கோபத்துக்குப் பயந்தீர்; உமது மனம். உமக்கு ஒன்றும் கட்டளை பிறப்பிக்கவில்லையா? 'அவள் அபலை! உன்னை நம்பினாள்! உலகமே நீதான் என்று எண்ணினாள். அவளுக்கு நீ ஆயிரம் தடவை சத்தியம் செய்திருப்பாய்; அவளுடைய நெஞ்சு நடுங்கிய போது, நீ அவளை பயப்படாதே என்று கூறினாய். அவள் அதற்கு முன் கேட்டறியாததெல்லாம் பேசினாய்; கண்ணீரைத் துடைத்தாய். கூந்தலைக் கோதினாய், கோமளமே என்று கொஞ்சினாய். அவளைக் கைவிடாதே. நீ கைவிட்டால், அவள் சமூகத்தின் சாபம் என்று அழைக்கப்படும், விபசாரப் படுகுழியில் தள்ளப்படுவாள்!'' என்று உம்முடைய மனம் சொல்லவில்லையா? மாளிகை வாசம் இருந்தால் என்ன . மனம் அங்கே மட்டும் இரும்பா?

தே : நான் செய்ததற்காக நான் மனமார வருந்துகிறேன், சொர்ணம் என்னை மன்னித்துவிடு.

சொ : இப்போதும், உமது சுகத்தைத்தான் தேடிக் கொள்கிறீர். மன்னிப்புக் கேட்கிறீர், உம்முடைய மனச் சாந்திக்காக. நான் அதனை உமக்கு அளிக்க முடியும். ஆனால் உலகம் என்னை மன்னிக்குமா? 'பாவம் அவள் மீது குற்ற மில்லை! சமூகக் கட்டுப்பாட்டுக்குப் பயந்த ஒரு ஆடவனால் அவள் கைவிடப்பட்டாள்' என்று கூறுமா? என்னைப் பார்த்ததும் உலகம் என்ன சொல்லும்?

'போகிறாள் பார் விபசாரி!' 'குலுக்கி நடக்கிறாள்.' 'மினுக்கிக் கொண்டு திரிகிறாள்!

'மிட்டாதாரனை மயக்கினாள்!' என்று கேலியும் கண்டனமும் கலந்த குரலில் பேசும். சீமான்களோ, கண்ட உடனே, என்ன விலை தரலாம் என்று மதிப்புப் போடுவார்கள். அவசரக்காரர்கள் விலாசம் விசாரிப்பார்கள் : அழுத்தக்காரர்கள் பெருமூச்சுடன் நின்று விடுவார்கள்.

நான் இன்று நடமாடும் நாசம்! சரசமாடும் சனியன் ! வலைவீசும் வனிதை !

திருப்புகழ் பாடட்டுமா?

(இரண்டோர் அடி பாடுகிறாள்) இப்படி எல்லாம், எச்சரிக்கை செய்கிறார்கள், என் போன்றவர்களைப்பற்றி கண்ணாடி, என்னை ஓர் அழகி என்று கூறுகிறது. உலகமோ , அபாய அறிவிப்பு என்று சொல்கிறது. இவ்வளவும் ....

தே: என் மனம் உறுதி கொள்ளாததால் தான்....

சொ : இங்கே நான், மாளிகையிலே பார்க்கிறேன், கூடைகூடையாகப் பழம் வரும். தின்பாரின்றி அழுகும். அழுகிய பிறகு குப்பையிலே வீசுவார்கள். பிறகு அதிலே புழு நெளியும். நான் அழுகிய பழம்! அழுகியது என் குற்றமல்ல.

தே: குற்றவாளி நான்தான்.

சொ: உலகம் விசித்திரமான நீதிமன்றம்: நீரே. கூண்டேறி உமது குற்றத்தை ஒப்புக்கொண்டால் கூட, தண்டனை எனக்குத்தான் தரும்!

தே: சொர்ணம் ! என் மனம் படும் பாடு சொல்லி முடியாது.

சொ: என் இளமை, அழகு, அன்பு, ஆவி எல்லாவற்றையும் அர்ப்பணம் செய்ய முன் வந்தேன் ; உமது காலடியில் வைத்தேன். உதைத்துத் தள்ளினீர் - உதறித் தள்ளினீர் - இன்று... துரத்திக் கொண்டு வருகிறீர். ஆனால் உமது பிடிக்கு அகப்பட முடியாத உயரத்தில் நான் இருக்கிறேன்.

தே : என் இருதயத்திலே நீ இடம் பெற்றுவிட்டாய்.

சொ : ஒரு வகையான திருப்தி! எனக்கும் ஒரு விதமான திருப்தி. ஏழ்மையிலேயே புரண்டு கிடந்தேன். இப்போது மிட்டாதாரர் பணத்தால் அபிஷேகிக்கிறார் என்னை .

தே : பணமா பெரியது?

சொ: சந்தேகம் என்ன? வாழ்க்கையிலே பணம் பிரதானமாக இருக்கும் விதமாகத்தானே உலகம் இருக்கிறது. ஏழை என்றும் பணக்காரரென்றும் இரண்டு ஜாதி இல்லாமல், ஒரே ஜாதியாக இருந்தால், எனக்கும் இந்த எண்ணம் உண்டாகாது. பணமின்றி என் குடும்பம் பதைத்தபோது பணமா பெரிது என்று வேதாந்தம் பேசிக் கொண்டு, எங்களைக் காப்பாற்ற யாரும் முன்வரவில்லையே! பணம் எந்த விதத்திலோ என்னிடம் வந்த பிறகுதான் நான் பரிமளத்துடன் வாழ முடிந்தது. எனக்குத் துரோகம் செய்த சீமானே கண்டு மலைக்கும்படியான மாளிகையிலே உலாவ முடிந்தது.